Natuurlijk is het ontzettend lief om tegen iemand die zich ‘niet goed genoeg’ voelt te zeggen dat ‘ie wél goed genoeg is. Uiteraard is het fijn als iemand je vertelt dat je écht hártstikke leuk bent, zeker als je zelf het idee hebt dat je helemaal niet zo leuk bent. Het is absoluut mooi om te horen dat je helemaal heel bent, vooral als je zelf hebt aangenomen dat je gebroken bent.

Maar op deze manier gedachten, ideeën, meningen, percepties en waarnemingen (wat we voor waar aannemen) tegenover elkaar zetten heeft eigenlijk niet zoveel nut. Er is de ervaring (de creatie, de illusie!) van de ene kant (niet goed genoeg) en dat pareren we met het wijzen op de andere kant (goed genoeg!). En zo blijven we op het niveau van de dualiteit rommelen. Terwijl beide beweringen uiteindelijk niet waar zijn. Of niet de Waarheid zijn (dat wat niet verandert en geen tegenovergestelde heeft). Dus wat doet het er toe of je denkt dat je niet goed genoeg bent of dat je denkt dat je wel goed genoeg bent?

Wat veel fundamenteler is: besef dat je Bent (zonder er iets achter in te vullen). Besef ook dat je Bewust bent. Besef verder dat je bewust bent van Denken (de creatie; je totale ervaring in woord, beeld en zintuiglijke ervaring).

De inhoud van dat Denken doet er in wezen niet toe, al zal het ene woord zeker anders voelen en een andere ervaring scheppen dan het andere. Zo werkt het gewoon in deze Denkwereld. Daar kun je leuk mee experimenteren, als het ‘lukt’ om te spelen met gedachten. Maar daarachter of daar voorbij BEN je al. BEWUST.

En het is in mijn ogen veel handiger om terug te keren naar de realisatie van het Bewust/Zijn van Denken, dan te rommelen AAN gedachten (of gevoelens, of ervaringen of percepties of overtuigingen enzovoorts).

Afbeelding van kirill_makes_pics via Pixabay