Soms is het zó eenvoudig te zien welke rol gedachten, aannames, ideeën, overtuigingen, geloofjes, verhaaltjes of herinneringen spelen in ons leven. In heel praktische ‘dingen’ ook.

Zo zat ik in november in een fijn hotel met een groep gezellige mensen aan de lunch. Er was een gevarieerd buffet voor ons klaargezet met soep, broodjes, salades en meer waar je uit kon kiezen. Er stonden kaartjes bij de gerechten om de gasten een idee te geven van wat alles was.

Een lief medemens had een interessant uitziende salade op haar bordje geschept waarvan ze de naam niet kende. Maar het zag er kennelijk appetijtelijk uit en het werd ook met smaak gegeten. Toen de eigenares van het hotel even aanschoof werd gevraagd wat er eigenlijk inzat. Het antwoord was: “haring”.

Het medemens keek verrast. Want de salade vond ze lekker, maar haring lustte ze niet. Dacht ze. Eerder. En het kan natuurlijk zijn dat deze salade zo was klaargemaakt dat de haringsmaak niet te herkennen was, of op de achtergrond was geraakt. Maar de uitspraak die het lieve medemens vervolgens deed was veelzeggend: “als er ‘haring’ op het kaartje had gestaan, had ik het niet genomen”.

Dat vonden we allemaal grappig om te (h)erkennen: alleen op basis van een eerdere ervaring, en/of op wat we DENKEN te weten over onze persoonlijke smaak, wijzen we dingen, gebeurtenissen of ervaringen soms bij voorbaat af. En dat gaat natuurlijk veel verder dan denken dat je geen haring lust. (Ik denk dat trouwens ook 🙂 ).

Om maar eens willekeurig iets te noemen: we wijzen misschien ziek zijn af (ik moet er niet aan denken om…..te krijgen). We wijzen bang zijn misschien af omdat we denken dat het niet mag of we het niet kunnen ‘dragen’. Of we wijzen bijvoorbeeld ‘falen’ (wat je dan ook denkt dat het is) af. Maar hebben meestal niet in de gaten dat we afwijzen wat we denken dat die dingen zijn of hoe we denken dat ze zullen smaken dan wel voelen (hetzelfde als toen…met…bij…oftewel een herinnering, aanname of projectie).

Als je er nieuwsgierig naar bent, zou je je kunnen afvragen of we niet in een wereld van Denken leven. En steeds maar denken van niet en dat ook nog weten te verdedigen met gedachten (geeft niets).

Maar zou het dan niet zo zijn dat we, gebaseerd op dat (zichzelf herhalende) denken, het halve (of hele?) leven zélf eigenlijk afwijzen? Just wondering…

Afbeelding van Foundry Co via Pixabay