Soms verbaas ik me (niet echt hoor) over de mens. Omdat we zijn gaan geloven dat onze ervaringen heel erg waar en echt en belangrijk zijn. Zó gefascineerd of gebiologeerd (?!) zijn we geraakt door de vorm. Door alle ingewikkelde verhalen. In plaats van dat we nieuwsgierig zijn naar de eenvoudige essentie van alles.
Ik vergelijk die essentie, die bron, de Universele Mind, je ware natuur (allemaal woorden voor hetZelfde), vandaag graag eens met een heerlijke stoel in de kamer waar je op kunt en ook wilt zitten. Achteroverleunen. Zo’n luie stoel als er op de foto hierboven staat. Fijn voetenkrukje erbij. Zalig zitten is het.
Maar…je bent even niet opmerkzaam. Je bent even niet helder omdat je ‘in je hoofd’ zit (rare uitdrukking eigenlijk). Je bent daardoor afgeleid. Je let even niet op. Kan gebeuren, geeft niets. Maar je gaat dus per ongeluk naast die stoel zitten.
Bam, daar zit je. Op je kont, op de grond. EN DAT VOEL JE. Dat hóórt ook zo, dat je dat voelt! Het zou heel gek zijn als je het níet voelde, toch? Dat is gewoon ‘feedback’. Bam. Au. Je bent niet óp, maar náást de stoel gaan zitten. Fysiek en geestelijk vóel je dat.
Je zit er dus even naast, zogezegd. Nou en.
En nu komt mijn punt. Als je ernaast zit, is het geen tijd voor aangeleerd (zelf)verwijt of (zelf)beklag. Als je ernaast zit, is het niet logisch om de pijn niet te willen (die attendeert je er immers op dat je ernáást zit?) Als je ernaast zit, is het niet handig om naarstig een (diepere?) oorzaak of een oplossing te zoeken voor de pijn in je stuitje.
Al is die neiging ontstaan, en wordt het ook eindeloos gepromoot, om juist dát te doen als je ernaast zit en pijn ervaart: je gaat erin graven, je wil het verklaren, je probeert het te fiksen, te dempen, te bestrijden, te negeren. Er ontstaat een voortborduren op, en zelfs met hand en tand verdedigen van, de ervaring van pijn (maar ik vóel het toch zo? Ja lieverd, geen probleem, dat is een teken dat je er even naast zit. Neutrale feedback).
Niet doen dus (of wel, maar je merkt dan vanzelf dat het nóg meer pijn gaat doen). Stop!
Als je voelt dat je ernaast zit, als je pijn lijdt, is het tijd voor een aai over je bol. Tijd om (weer) even bewust te worden van hoe het werkt (die menselijke ervaring, Denkbewegingen in het Bewustzijn) en van wat je werkelijk bent: de Universele Mind, vandaag dus gesymboliseerd door de luie stoel. Waar je dan onmiddellijk en helemaal vanzelf weer op zit.*
Snap je nu dat ik soms even niet snap waarom we zo doordraven in het graven en analyseren en beschrijven en bestrijden van (geestelijke) pijn? Je vóelt toch dat je ernaast zit? Nou dan! Tegelijkertijd begrijp ik het ook helemaal wél; het is zo onschuldig. We hebben nu eenmaal AANGELEERD dat lijden héél veel aandacht behoeft, heel gevaarlijk is, heel eng ook, en dat het betekent dat er iets mis is wat zo snel mogelijk gefikst moet worden. Dat is de hele vergissing.
Kun je stoppen als je voelt dat je ernaast zit? Kun je de pijn simpelweg ervaren en opnieuw kijken?
*in werkelijkheid ben je nooit uit die luie stoel opgestaan, dat was maar een illusie of droom, maar dat is voer voor een ander blog
