Onderweg kwamen Geliefde en ik ergens een grote blauwe vrachtwagen tegen met daarop de slogan ‘Nederland kan wel wat zachtheid gebruiken’. Het ging hier om reclame voor tapijt op de vloer en daar hou ik helemaal niet van, maar zachtheid…dat is wél een term die de laatste tijd in verschillende gesprekken ineens opkwam. Alsof ‘ie in de lucht hing en gecommuniceerd wilde worden.
Want heb jij ook gemerkt dat het in een mensenleven zomaar kan gebeuren dat er, met ons geloof in de realiteit van gedachten, verharding ontstaat?
Grenzen kunnen hard voelen, wetenschap kan hard voelen, overtuigingen kunnen hard voelen, weerstand kan hard voelen, ideeën kunnen verharden, (zelf)verwijt voelt hard, het idee van ‘ik in’, of ‘ik en’ of zelfs ‘ik tegen de wereld’ kan heel hard(nekkig) voelen. Schuld voelt keihard. Controle kan hard (nodig) voelen. Meningen voelen vaak hard(vochtig). ‘Zo is het’ klinkt hard, net als ‘zo ben ik nu eenmaal of dit ben ik’.
Wat mij betreft is de creatie en ervaring van hardheid een ontkenning van de inherente vloeibaarheid van het leven. Van het Denken. Van die bewegingen in het Bewustzijn. Van onszelf. En als we die vloeibare aard (her)ontdekken of realiseren door goed te kijken, blijkt dat alles al die tijd helemaal niet zo hard was als het leek en voelde.
Zo kunnen grenzen en overtuigingen en weerstand en schuldgevoelens en controle en meningen en het idee van een ‘ik in de wereld’ vanzelf verzachten. Vloeibaar worden. Vervagen. Verdwijnen. Omdat ze in wezen ook nooit bestonden, buiten onze vastomlijnde (hard omlijnde?) ideeën.
Een inzicht, een besef van binnenuit is alles wat nodig is om te zien wat altijd al zo was, al voelde het anders: alles is zacht, vloeibaar, stromend, vluchtig, onbegrijpelijk ongrijpbaar en uiteindelijk…illusoir.