Er viel me weer eens een woord op: boeiend. Een alternatief voor Linda’s favoriete term ‘fascinerend’, met voor mij een mooie dubbele betekenis. Want iets wat vorm heeft aangenomen (een gedachte, een bepaald onderwerp, een specifiek gevoel of een gegeven situatie), kan soms enorm boeiend zijn. In de zin van: we kunnen onze ogen en onze aandacht er niet vanaf houden. Het is ongelooflijk interessant. We bekijken het van alle kanten en beoordelen het. We zijn geboeid en dat kan heel mooi zijn. Tegelijkertijd kan het ons letterlijk vasthouden, vastketenen zelfs in of aan de vorm.
Je hoort kinderen wel zeggen terwijl ze met hun ogen rollen als teken dat ze het tegenovergestelde bedoelen van wat ze zeggen: “boeiend!” En dan gaat het meestal om dingen die de volwassenen belangrijk vinden en zij dus totaal niet.
Zelf zou ik zeggen:
Het boeit me niet, want wat ik werkelijk ben is eindeloos en vrij.
Het boeit me niet, omdat ik besef dat mijn zekerheid of houvast niet in het tijdelijke zit.
Het boeit me niet, omdat ik zie hoe vloeibaar en vergankelijk alle vormen zijn.
Het boeit me niet, omdat ik liever naar binnen kijk dan naar buiten blijf staren en grijpen.
Het boeit me uiteindelijk niet omdat ik voluit beleef wat er te beleven valt, maar weet dat ik mijn Thuis niet (nooit) verlaat.
Het boeit Mind niet welk Denken er in het Bewustzijn beweegt. Of het iets ‘prachtigs’ of iets ‘vreselijks’ is, volgens menselijke normen.
En deze ongeboeidheid is dus geen onverschilligheid. Wat is het verschil? Onverschilligheid is een persoonlijke insteek. Iemand neemt dan een bepaalde houding aan ten opzichte van iets of iemand anders. Het is een insteek die afscheidt.
Ongeboeidheid is de universele positie van Mind, waarin elke vorm, elke illusoire beweging, ten volle beleefd wordt. Ja, óók de weerstand.
Als een droom die niet kleeft, niet vastgehouden wordt, niet geanalyseerd wordt, niet gegrepen wordt. Een droom waarin niemand, geen enkel droomfiguur, geketend wordt.
