In een mijmering met een vriendin constateerden we: geestelijk welzijn is een gegeven, je standaardinstelling, hoef je niets voor te doen, terwijl men aan geestelijk lijden vaak een dagtaak heeft.
Aanleiding hiervoor waren eerdere gesprekken met en observaties van medemensen die leden onder verslavingen, neuroses, angsten of stress. Wat soms ontstaat bij geestelijk lijden (en altijd alleen maar doordat men in een misverstand over de aard van ervaringen leeft) is heel veel gedoe om het lijden te managen, te bespreken (=herinneren!), te bezweren, te voorkomen, te voorspellen, te analyseren en te beëindigen. Dat kost heel veel tijd en energie en het werkt contraproductief.
Maar de illusie dat het lijden gemanaged, besproken (=herinnerd!), bezworen, voorkomen, voorspeld, geanalyseerd en beëindigd MOET worden is groot. En zo belanden we in een spiraal van nog meer lijden en onze ervaring beperken omdat we zo lijden.
De verslaafde heeft er een dagtaak aan om zijn ‘fix’ te regelen; een neurose lijkt de hele dag de aandacht te trekken en geen ruimte te laten voor iets anders. Angst moet steeds onderdrukt worden, lijkt te vragen om verlamming of een druk schema van managementtechnieken zoals yoga, meditatie, therapieën, wandelingen, middagslaapjes en monitoring. Hetzelfde geldt voor stress. Ook dit moet voorkomen en steeds gemeten worden. Of we proberen het te voorkomen door een leven zó in te richten dat er geen zogenaamde ’triggers’ zijn. Allemaal om geestelijk welzijn te bereiken of op een bepaald niveau te houden.
Als ik soms hoor wat mensen allemaal doen, laten en (be)denken om van hun geestelijk lijden af te komen, vraag ik me wel eens af of ze nog wel tijd hebben voor iets anders.
Elke ervaring (h)erkennen als een natuurlijke, menselijke beweging maakt dit allemaal overbodig. Begrijpen dat geestelijk welzijn je basisinstelling oftewel essentie al is, dat je daar NIETS voor hoeft te doen of leren, betekent het einde van het lijden. Het verlies van je dagtaak, ook.
Zoek je vast een andere hobby?