Laatst kwam de term ‘uitstel van executie’ voorbij en het deed mij denken aan het ‘killen’, of eigenlijk: liefdevol doorprikken, of beter nog: het zomaar wegvallen, van het idee dat je een poppetje in de wereld bent. Een poppetje dat nooit genoeg is of genoeg heeft. Een poppetje dat nooit helemaal compleet, volmaakt of vervuld is. Een poppetje dat een niet bestaande toekomst verheerlijkt of vreest. Een poppetje dat altijd op zoek is naar iets beters dan dit, of bezig is te beschermen wat het lijkt te zijn en lijkt te hebben. Een poppetje dat (alleen!) in verhalen leeft. En dat laatste kan niet anders, want het IS een verhaal.

Ik dacht: alles wat je doet om een (gevoel van) leegte te vullen met spullen, activiteiten, eten en middelen is uitstel van executie.

Want het werkt maar heel beperkt en tijdelijk, om met behulp van iets of iemand je ongemak op te lossen. Het ongemak en de onrust komt namelijk voort uit een fundamenteel misverstand. Je zit op het verkeerde ‘niveau’ te kijken en te knutselen. Syd Banks zei hierover: cut out the middleman! Oftewel: ga rechtstreeks naar (val stil/ los op in) het gevoel of besef van heelheid, compleetheid en geluk. Moeiteloos. Want dat is wat je al bent en altijd al was, zonder omwegen, zonder voorwaarden, buiten de tijd.

Dingen doen of aanschaffen is van zichzelf natuurlijk niet verkeerd; absoluut niet! Er is nergens iets mis mee. Maar de reden, oftewel je uitgangspunt, maakt een verschil. En het is handig om dat te (h)erkennen. Zodat er niet in een eindeloze cyclus ontstaat van leegte voelen, iets doen om het op te vullen, even vervulling ervaren en dan weer overnieuw beginnen. Onrust voelen, iets doen om rustig van te worden, even rust ervaren en dan weer overnieuw beginnen. Angst voelen, iets doen om de angst te bezweren of te dempen, even oké zijn en dan weer overnieuw beginnen. Een levenslang draaiend hamsterwiel.

Natuurlijk blijft er wel ‘doen’ (probeer het maar eens te laten 🙂 ). Gewoon (heel natuurlijk!) als expressie van het leven. Maar niet met een beter gevoel als doel.

En ik vond uitstel van executie zo’n passende term omdat wie je DENKT dat je bent ‘ge-executeerd’ zou kunnen worden. Het IDEE van een afgescheiden ikje mag bekeken en in twijfel getrokken worden, zou je kunnen zeggen. Een beetje afbrokkelen of naar de achtergrond verdwijnen. Door executie van deze ene gedachte komt bloot te liggen wie je werkelijk bent of wat er werkelijk is: het allesomvattende niets. Vol-ledigheid zou je kunnen zeggen.

En die zogenaamde executie hoeft niet een eenmalig groots gebeuren in te houden, maar kan net zo goed als een steeds terugkerend ‘schokje’ worden beschreven. Keer op keer het besef: ‘ooohhhhhh….er is weer geloof in (een belang van) het poppetje hahahaha!’ Persoonlijk vind ik het telkens weer een goeie grap. Mag mijn kop in de strop, bij wijze van spreken.

Zonder schuld, zonder haast, zonder dwang, zonder afwijzing, zonder probleem. Met zacht- en helderheid zien: zo werkt het. Of eigenlijk: zo is het. En wat overblijft is niets, als je oneindige, ware natuur. Puur geluk, inclusief alles.

Afbeelding van Narcis Ciocan via Pixabay