Gisteren waren we op TV, in het programma Iedereen Verlicht van de NTR, waarvan de opnames in augustus al plaatsvonden en als je wilt terugkijken kan dat op de NPO app of zaterdagmiddag as.. We kregen leuke reacties van familie, volgers en (oud)trainees; er zal misschien ook nog wel kritiek komen uit andere hoeken.
Linda informeerde na de uitzending of ik gekeken had en mijn antwoord was ‘nee’. Blijkbaar was daar geen behoefte aan. Zoals ik nog nooit iets van onszelf heb teruggeluisterd of -gekeken. En niet omdat ik daar bang voor ben of zo, maar op één of andere manier vind ik die communicatie dan al weer ‘oude koek’. Water under the bridge, zoals je dat in het Engels zo mooi kunt uitdrukken. Het is al gedaan, het heeft zich al afgespeeld, de woorden zijn al voorbij gestroomd in de eeuwige flow van het leven. En als iemand een eigen inzicht of inspiratie uit zo’n opname haalt; supermooi. Als het nieuwsgierigheid opwekt of walging teweegbrengt; ook goed. Daar ga ik niet over.
Dat neemt niet weg dat ik ‘mijn best’ doe op de momenten dat er opgenomen wordt (en ook in andere momenten trouwens 🙂 ). Ik kom opdagen en doe dan wat er binnen mijn vermogen en grounding ligt. Kijk wat er op dat moment gecommuniceerd wil worden en dat kan iets compleet nieuws zijn, een spontane sketch, maar natuurlijk ook een vertrouwde metafoor of een eerder inzicht dat nu passend voelt om te delen.
En wat er naar aanleiding van Linda’s vraag opkwam was het volgende: kennelijk vind ik het fantastisch om steeds als het van me gevraagd wordt naar binnen te kijken, iets te ontdekken en dat te verwoorden. Maar er is blijkbaar geen interesse in het terugkijken, daar iets van te vinden en dát te verwoorden. (Hmmm…ook een leuke voor het hele levensverhaal!)
Om dezelfde reden gooide ik waarschijnlijk zojuist dertien half afgeschreven blogs rücksichtslos de virtuele prullenmand in. Toen ik aan de keukentafel ging zitten op deze stille zondagavond was er het plan om ze even door te lezen, er eentje uit te pikken en af te maken, maar ik besloot een vers stukje te schrijven om op de maandagmorgen te publiceren. Want het gaat om fris blijven. Steeds opnieuw kijken. Naar de oneindige ruimte ‘van binnen’. Niets vast te houden, er geen theorie van maken en er geen regels voor vast te stellen (ook/zelfs deze niet! 🙂 ).
