Mijn partner heeft onlangs een verrassingsweekend gekregen van zijn kinderen, als geschenk voor zijn verjaardag. Tot op de dag van vertrek wisten we niet waar we naartoe zouden gaan of waar we zouden logeren. De enige opdracht was ‘eigen linnen meenemen’. Dat was makkelijk 😊.
De dag was aangebroken en ‘s ochtends kregen we de coördinaten van de bestemming. Het bleek anderhalf uur rijden naar het oosten van het land, juist op de taalgrens tussen Vlaanderen en Wallonië. De Voerstreek is een prachtig glooiend landschap met weidse velden, heuvels en dalen. Een mooie herfstzon was van de partij en zou ons het ganse weekend vergezellen. Een prachtig oud herenhuis dook op in de verte en bleek onze tijdelijke woning te zijn. De 3 kinderen met hun partner en een driejarig peutertje waren reeds aanwezig. Wat een warm en hartelijk welkom.
Alles was geregeld. De koelkast was gevuld, de uitstappen gepland en het restaurant gereserveerd. Zelfs de avondactiviteiten waren prima geanimeerd. Niets aan ons hoofd – niets te doen of te regelen, enkel ons laten meevoeren van het ene mooie moment naar het andere.
Het weekend was bijna ten einde en het viel het me op dat ik heerlijk ontspannen en gewoon simpelweg gelukkig was. Het was een hele tijd geleden dat ik me zo fijn had gevoeld.
Toen twee van de drie kinderen met hun gezin afscheid namen vroeg de jongste of we nog zin hadden in een terrasje met een drankje in de mooie avondzon. Dit leek ons de perfecte afsluiter van een zorgeloos en ontspannen weekend.
We vonden een mooie plek met zicht op de weidse velden onder een hemel die zachtjes roze kleurde. De gesprekken gingen de psychologische kant uit met het benoemen van overeenstemmende gedragspatronen tussen vader en dochter. Zorgen en bekommernissen werden door allen gedeeld en al dan niet gevraagde raad werd gegeven. Verhalen en ervaringen uit het verleden werden opgerakeld en levendig naverteld. Een ‘diepzinnig gesprek’ wordt dat genoemd.
Toen we later afscheid namen en huiswaarts reden voelde mijn maagstreek verkrampt en mijn hoofd zwaar en bedrukt. Wat was er nu gebeurd? Niets was er gebeurd, gewoon een gesprek. Waarom voelde ik me dan vóór het terrasje zo heerlijk vrij, ontspannen en gelukkig en nu opnieuw verkrampt?
Op de terugweg in de auto vroeg ik me af: wat is er nu eigenlijk het verschil tussen de vorige dagen en het laatste terrasje. Mijmerend hierover en niets verwachtend kwamen er twee woorden op: “ZIJN” en “DOEN”.
Het hele weekend was alsof ik gedragen en verzorgd werd door het leven. Ik hoefde letterlijk niets te doen, te regelen of te fixen. Het leven daar verliep moeiteloos en zorgeloos. Ik wist zelfs helemaal niet wat er in het volgende moment ging gebeuren; alles was een verrassing en reeds op voorhand georganiseerd.
Kon het zijn dat ik daarna op het terras me opnieuw persoonlijk verantwoordelijk voelde voor het in goede banen leiden van het gesprek, na het niets-te-doen weekend? Hoe pak ik dit gesprek nu aan, doe ik het goed of niet, ben ik niet te oordelend of te veroordelend voor anderen of mezelf? Was dit zelfonderzoek ook een vorm van ‘doen’? Laat dit dan een dwingend en verkrampend fix-programma draaien?
Terwijl ik mezelf deze vragen stelde over het verschil tussen ZIJN en DOEN ontspande mijn lichaam ter plekke. Een onwaarschijnlijk duidelijk antwoord. De vraagstelling zelf gaf opening.
Het doet me een beetje denken aan de voormalige science-fictionserie ‘Sliders’. In één ogenblik heen en weer glijden tussen verschillende dimensies. Hier gaat het tussen de ruimten van ZIJN en DOEN, en terug. Vanuit heerlijke onwetendheid gedragen worden, naar een verkrampte plek, en terug naar die vredige ruimte. Dit instant glijden bewijst dat alles in het moment gebeurt, inclusief de fysieke gewaarwording
Als dit nu de ervaring van ZIJN is, dan hoef ik echt niets, maar dan ook niets meer te weten. Niets weten lijkt meer ontspanning, veiligheid en geborgenheid te geven dan alles proberen te bedenken. Niets weten blijkt een toegangspoort. Wil dit nu zeggen dat ik niets meer mag plannen? Nee, natuurlijk niet. Het heeft me wel meer vertrouwen gegeven in het niet-weten. Het is OK om niet te weten, meer dan ok, het voelt heerlijk. Het Leven – wie we werkelijk ZIJN – lijkt perfect te weten wat het doet, zonder dat we persoonlijk iets hoeven te doen, te weten of verantwoordelijk te voelen. Écht fijn en makkelijk!
Dit artikel is geschreven door onze Belgische gastschrijver Ingrid. Zij was officier bij de Belgische Luchtmacht en had daarna een privé praktijk als hypnotherapeute. Ze is graag creatief bezig en volgt nu de 3 Principles Facilitator Opleiding 2021. Ingrid deelt haar groeiende inzicht in de 3 principes met dit artikel, in de hoop je te inspireren tot meer gemak!
