Zo fijn; soms krijg ik de titel voor een blog gewoon ge-Whatsappt door mensen die ons volgen en een inzicht of een beschrijving daarvan met me delen. Vorige week was dat dus deze. Laden of laten. En de toelichting luidde: ‘je kunt een onderwerp of verhaal laden, zoals je ook een merk kunt laden als marketingbureau. Dus dat je elke keer of iets laadt of laat. Óf je verzint er iets bij óf het IS gewoon.’
Wat een prachtig inzicht. Ik kreeg er gelijk mijn eigen beelden bij. Van een elektrische auto met een batterij die je helemaal oplaadt waardoor ‘ie honderden kilometers ver kan rijden. Of je laat ‘m leeg en dan ga je dus nergens heen. Zo zou dat ook met stressvolle onderwerpen of ideeën of de verhalen in je hoofd kunnen doen. Je laadt ze met betekenis, met je persoonlijke oordelen en voorkeuren, waardoor de gedachten accelereren en eindeloze wegen of sporen volgen. Óf je laat ze. Met rust. Waardoor het denken pas op de plaats maakt en nergens heen gaat. Geen doem- of droomscenario als reisdoel krijgt, maar oplost. Één letter minder; een wereld van verschil.
Ik zie, in plaats van de laadpalen die nu overal tevoorschijn worden getoverd, dan ook een netwerk van laatpalen in Nederland voor me. Waar je even kunt stoppen en stilstaan en je afvragen of je een stressvol gedachtespoor ook gewoon kunt láten. We zijn dan misschien niet allemaal zo zen als de Dalai Lama, en dat hoeft ook niet, maar wie weet kunnen we wat meer een Dalai Laatmaar worden 🙂 .
Natuurlijk is het de vraag of je die keuze hebt als mens, van het laden of te laten. Ergens weet ik van niet, maar het lijkt van wel. Net zo echt als dat het lijkt of ik een lijf heb. Dus als het idee van keuze bestaat in de wereld van de vorm, op het ‘niveau’ van de menselijke ervaring, zou ik zeggen: maak daar dan ook maar gebruik van.
Afbeelding van Eveline de Bruin via Pixabay