Laatst viel mij ineens het woord auto-immuunziekte op. Op Wikipedia las ik er de volgende (ingekorte) definitie van: auto-immuunziekten ontstaan doordat het immuunsysteem lichaamseigen cellen en stoffen als lichaamsvreemd ziet. Het lichaam gaat dan antistoffen tegen de eigen weefsels vormen.
Een onnatuurlijk verschijnsel, leek het mij toe, een lichaam dat zichzelf aanvalt. Uiteraard heeft de medische wetenschap dit onderzocht en zal er een verklaring (of uit meerdere invalshoeken meerdere verklaringen) voor zijn gevonden. Maar daar wil ik in dit stukje even voorbij mijmeren. Omdat ik, nadat het woord mij was opgevallen, ’s ochtends wakker werd met de zin: ruzie is een auto immuunziekte.
Goh. Hoezo?
Wat er vervolgens opborrelde was het volgende: (en neem dit niet aan als waarheid hoor. Kijk of je er iets in herkent, of er eventueel ook een inzicht voor jou in zit). We zouden als uitgangspunt het besef kunnen hebben dat we diepste Een zijn. Één pure en vormloze energie die zich voordoet als vorm. Ook als de vormen die we ‘ik’ en ‘de ander’ noemen. Maar het blijft in essentie één energie. Welke vorm het ook aangenomen heeft; het staat nooit los van die essentie. Die ware natuur, zoals wij dat graag noemen. Mind. Het Zelf met een hoofdletter Z.
De mens heeft als unieke mogelijkheid meegekregen om te geloven dat hij of zij en alle ‘anderen’ niet die ene energie zijn. Dat hij of zij los daarvan en los van de ‘anderen’ leeft. En met dat geloof wordt leven lastig; zijn er vijanden te bestrijden die variëren van ideeën tot andere mensen. Zijn er andere vormen te overwinnen, desnoods met geweld. En eigenlijk valt de mens die dat zo ziet en doet (in alle onschuld) zichZelf aan.
Zo zag ik dat elke ruzie (ook intern, met dat-wat-IS) en iedere oorlog dus eigenlijk een auto-immuunziekte is. Alsof de hele wereld van de vorm een van zichZelf perfect functionerend, uiterst intelligent lichaam is, dat dit echter (even) niet doorheeft. Even vergeten is dat het Een is, waardoor de verschillende cellen elkaar gaan aanvallen. En nee, ik vraag je niet om nooit meer ruzie te maken, dus lees hier geen opdracht in maar een uitnodiging om naar binnen te kijken. Voorbij deze imperfecte metafoor te gaan en nieuwsgierig te worden naar de Eenheid van je ware natuur. Misschien is ruzie maken dan niet logisch meer. Het zou kunnen.
Afbeelding van Mote Oo Education via Pixabay
