Ik hoorde iemand praten over een conflict en het woord dat gebruikt werd was ‘onenigheid’. Wat een interessant woord eigenlijk, vooral zoals ik ‘m op dat moment toevallig hoorde: on-EEN-igheid. Iets wat kan ontstaan als we in de veronderstelling leven dat we niet EEN zijn.
En ik vroeg me af; kun je het on-EEN-s zijn en toch EEN zijn? En het antwoord dat opkwam was ‘ja’. Dat kan. Schijnbaar. In dit spel dat we leven noemen en waarin (vaak heel serieus) gespeeld wordt dat we niet EEN zijn maar allemaal afgescheiden persoontjes. Schijnbaar, maar niet echt. Want het is een spel met in essentie maar EEN speler: Mind. Waarin blijkbaar allerlei conflicterende ideeën op kunnen komen. On-EEN-igheid.
Is het niet geniaal? Persoonlijk moet ik soms erg lachen om die schijnbare conflicten. Zodra ik me realiseer dat het in Wezen een gevecht met onsZelf betreft. Of eigenlijk, beter gezegd, IN onsZelf.
Betekent dit dat je ‘altijd maar toegeeft’ in een conflict? Betekent het dat er nooit meer een positie wordt ingenomen? Wie zal het zeggen. We hoeven geen nieuwe ideeën of theorieën hierover te entertainen. Dit realiseren is genoeg. En dan merk je wel wat er gebeurt. Misschien wordt (eerst) gezien dat elk standpunt binnen het geheel gelijkwaardig is, al is het misschien niet allemaal even aardig. Misschien wordt de ingenomen positie niet meer écht serieus genomen. Of wel, gewoon omdat het kan. Misschien ontstaat er helemaal geen onEENigheid meer. Of… lost ’t razendsnel op in de oneindige ruimte van EENigheid.
Afbeelding van press 👍 and ⭐ via Pixabay
