Een tijd geleden schreef ik dat ik zo blij was met de heldere uitleg van het mechanisme achter de menselijke ervaring. De uitleg van hoe deze ervaring tot stand komt. Van alle spirituele stromingen die ik heb verkend, vind ik de 3 principes de meest heldere, de meest herkenbaar Westerse (psychologische) omweg naar de allesomvattende realisatie dat er alleen Eenheid is. Vandaag wil ik schetsen hoe we in alle onschuld nog weleens verdwalen op die omweg.

Syd Banks sprak in verschillende van zijn lezingen over ‘psychologische gewoontes’. Patronen die per ongeluk ontstaan zijn in het denken van de individuele mens. Die hebben we allemaal wel. Zoals Syd, terugkijkend, voor zichzelf vaststelde dat hij vóór zijn verlichtende ervaring de neiging had tot zelfmedelijden (‘poor Syd!’).

Het kan heel handig zijn om die patronen of gewoontes te herkennen op het moment dat ze zich voordoen. Je herkent dat meestal aan een schurend, wringend gevoel. Verkramping. Het systeem geeft aan: je gelooft hier iets. Hier zit een (onhandig) psychologisch patroon. Hier vergis je je in wie je werkelijk bent. Bij dat herkennen en erkennen kun je het laten. ‘Oh, ik speel slachtoffer’. (Punt) ‘Oh, ik ben bang voor autoriteit’. (Punt). ‘Oh, ik geloof dat het belangrijk is wat andere mensen denken’. (Punt). ‘Oh, ik wil opvallen’ ‘oh, ik wil aandacht of gelijk hebben’ ‘oh, ik wil geprezen worden’ ‘oh, ik meen dat ik niet goed genoeg ben’. (Punt). Je hoeft hier niet mee aan de slag. Je bent je er bewust van (geworden) en dat is genoeg.

Het mooie is, dat dergelijke patronen dan ook zomaar, zonder bemoeienis, weg kunnen vallen. Op kunnen lossen. Op hun eigen, natuurlijke wijze (doorstroming). Met een eigen, natuurlijke timing. De timing van het leven zelf, niet die van het ikje dat van het patroon af wil, want dat ikje is van zichzelf ook al een patroon. Net als het ‘ergens vanaf willen’.

Maar dat moeiteloze en bemoeienisloze lijkt de mens vaak te makkelijk. Het lijkt niet te kunnen of het mag niet (van wie? welk patroon zegt dat?).

En dan gaan we aan het werk en verdwalen we dus per ongeluk op de omweg. Daarmee bedoel ik dat we, na het (h)erkennen van zo’n psychologische gewoonte of persoonlijk patroon, blijven hangen. In het kijken ernaar en het beschrijven daarvan. In het proberen op te lossen. In het steeds maar weer verklaren (ik ben zo afgericht!) of analyseren (mijn moeder deed dit dus ook, het gaat zeven generaties terug, dus het is hardnekkig). En ook blijven we hangen in zelfverwijt over het gegeven dat er een bepaald patroon nog niet is opgelost. Dan kan dit weer een nieuw psychologisch patroon worden: ‘ik snap het nog niet, die 3 principes doen het niet voor mij, ik ben te beschadigd of te dom, wanneer verandert er nu iets, dit ene patroon blijft zich maar herhalen.’

Waar Sydney Banks ons juist uitnodigde om ‘beyond the personal‘ te kijken. Voorbij het persoonlijke psychologische. En ja, nogmaals, het kan wél handig zijn om het mechanisme te zien, de patronen te (h)erkennen en je te realiseren dat ALLES bestaat uit Denken. Want dat is de prachtige vorm die het leven aanneemt. Maar verdwaal daar niet in!

Tenzij je zin hebt in verdwalen, dat mag natuurlijk ook. Misschien is er een bepaald pad zó aanlokkelijk, dat je ’t niet kunt laten ‘m te verkennen. Geeft niets, geniet ervan. Maar neem je dan wel brood mee, lieverd? En stop ook de wetenschap in je rugzak dat er in essentie niets met je kan gebeuren, want je verdwaalt slechts in een droom.

Soms horen we het bezwaar dat rechtstreeks in het Universele (terug)vallen een spirituele bypass zou zijn. En zo kun je de 3 principes natuurlijk ook ‘gebruiken’. Of eigenlijk misbruiken. Dat merk je dan vanzelf wel, doordat die patronen dan steeds duidelijker terugkomen. Wellicht is dit verhelderend om het verschil te duiden tussen dat bypassen en helder worden: (h)erken je een terugkerende psychologische gewoonte of patroon écht als zodanig? Dan kun je deze volledig voelen, weerstandsloos door laten stromen en (in mijn geval althans) er hartelijk om lachen.

Er wordt iets helder en het patroon ‘neutraliseert’ daarmee. De verkramping lost op en je bent niet bang meer dat het nog eens gebeurt. Sterker nog; misschien kijk je er zelfs naar uit! Als in: ik ben zó benieuwd wat er nog meer te beleven en doorzien valt! Kom maar op met dat leven! Zelfs verdwalen is geen probleem.

Ben je aan het bypassen, dan moet je (lekker schizofreen) dingen tegen jezelf zeggen als: ‘dit is maar een gedachte’. Dan wil je ‘m niet voelen. Dan wil je de ervaring wegkrijgen in plaats van ‘m doorkrijgen (aankijken)!

Voor wie het gevoel heeft vaak te verdwalen op de omweg; we wijzen je met alle liefde de rechtstreekse weg naar (t)huis.

Afbeelding van Jose Antonio Alba via Pixabay