Regelmatig praten we met gesprekspartners over regels. Omdat het zo waar lijkt dat we regels nodig hebben. Intern om ons lijf en leven op orde (in het gareel?) te houden en wellicht te sturen in de ‘juiste’ richting. En zéker extern, om een samenleving of een relatie werkbaar te krijgen. Er komen dan voorbeelden uit het verkeer, dat in de soep zou lopen zonder regels. Er zijn ideeën over een lichaam dat compleet verwaarloosd of ongewenst uitgedijd raakt als er geen controle over wordt uitgeoefend. Er is het geloof dat een bedrijf niet kan bestaan zonder gedegen afspraken. Er zijn aannames over ziektes die gaan woekeren als we ons niet strikt aan de regels houden. Kinderen die ontsporen als we hen niet tussen de lijnen houden.

We willen ook graag weten welke regels er ten grondslag liggen aan wat in de vorm zichtbaar is. De natuur bijvoorbeeld. Volgens welke regels wordt er gegroeid en gebloeid en vergaan? Volgens welke regels gedraagt dit mens(enlichaam), dit dier of deze plant zich? Die wens komt vaker voort uit controledrang dan uit pure nieuwsgierigheid. Want als we weten hoe het werkt, kunnen we ook sturen. Kunstmatig nabootsen. Is het idee.

Als we even doorvragen (dat kan ook bij ‘jezelf’ gebeuren) en eerlijk antwoorden, komt tot nu toe altijd de conclusie: zonder regels wordt het chaos. Dan gaat het mis. En dat willen we niet, want we willen overzicht en voorspelbaarheid en dat de dingen gaan zoals wij of de meerderheid dat wenst.

Interessant. Vooral voor deze voormalige, inmiddels afgekickte queen of rules. Wat ik zie is dat zonder regels de dingen gewoon hun natuurlijke verloop kunnen krijgen. Met een begin en een eind zoals dat zich afspeelt met alles in de wereld van de vorm. Onvoorspelbaar voor het menselijke brein (meestal). Dat brein dat alles in een overzichtelijke volgorde wil hebben, in de tijd zet, verklaart, duidt en vasthoudt. In herhaling valt dus. De volkomen natuurlijke respons in het moment over het hoofd ziet.

Zou het kunnen zijn dat door de neiging alles te willen sturen de dingen (vul hier in waar je weerstand tegen hebt of bang voor bent) juist langer spelen (vooral in het hoofd?). Omdat we kijken naar de verzonnen regels in plaats van naar wat er wil gebeuren?

Als je het leuk vindt, kun je voor jezelf kijken waar jij dit gelooft. Op welke vlakken of gebieden jij denkt: “ja, maar, als er geen regels zijn dan…” of:”ja, maar als niemand zich aan de regels houdt dan…” en hoe er daar achteraan, of eigenlijk daar bovenop, een enorme gedachteconstructie wordt gebouwd. Met voorspellingen over dingen die dan mis gaan. Met de kinderen, met je werk, met je relatie, met je lijf, met de wereld. Of hoe het in het verleden mis zou zijn gegaan als er geen regels waren geweest.

Zou het in plaats daarvan zo kunnen zijn dat we dat allemaal helemaal niet kunnen weten?

Bij mij keert dit terug over de wereld van de vorm: zonder regels kan alles en iedereen zijn natuurlijke verloop hebben. En ook: als je goed kijkt, gebeurt dat toch wel, hoeveel regels we er ook tegenaan gooien (misschien ook een aanwijzing voor de huidige tijd?).

Maar dat vertrouwen we niet. We vertrouwen elkaar niet. Vertrouwen onszelf niet. We vertrouwen de natuur en onze ware natuur en intuïtie en spontane respons niet. We vertrouwen dus uiteindelijk het leven zelf niet. Dat wat we ten diepste ZIJN (vóór het vorm aanneemt).

En dan wordt het pas een ‘zooitje ongeregeld’ 🙂 .