Waar het leven als je goed kijkt een ongelooflijk wonder is, zien en gebruiken we het vaak als een werktuig. We zeggen dan: je moet wat met je leven doen! Of: je moet wat van dit leven máken! Hetzelfde doen we met zogenaamde mindsets en met lichamen. Met situaties, gedachten, gevoelens en met tijd. We maken (via Denken) een afscheiding tussen ‘ik’ en mijn leven, ik en mijn mind, ik en mijn gevoelens of gedachten, ik en mijn situatie, ik en mijn lichaam of ik en de tijd. En voilà: een probleem is gecreëerd. ALLEEN door dat van zichzelf niet bestaande onderscheid te maken!
En zodra dat onderscheid gemaakt is, BEDACHT is, wordt het leven een werktuig in plaats van een wonder. Moet er ergens aan gewerkt worden. Het lijkt zo normaal en je mag het natuurlijk (blijven) doen, maar ik ben benieuwd wat je ziet en wat er gebeurt als je gaat herkennen dat die afscheiding eigenlijk niet bestaat. Misschien herken je onderstaande voorbeeldjes.
Je probeert de juiste mindset te krijgen en positieve gedachtepaden in je brein aan te leggen. Ik vraag je: realiseer je je wel wat een wonderlijke functie dat denken is? Wat een geweldige processen er in die grijze massa plaatsvinden? Onweer en bliksem is er niets bij. Het brein vertaalt zowel in slaap- als in waakbewustzijn volkomen neutrale energie in de prachtigste en meest verschrikkelijke verhalen en beelden. Wauw.
Je probeert een lichaamsfunctie als je ademhaling te regelen. Beter ademhalen, dieper, regelmatiger, bewuster. Buikademhalen of holotropisch ademen. Ik vraag je echter om te kijken naar wat een wonder is het dat er überhaupt adem wordt gehaald! Zelfs als ik slaap, en ook nog vanzelf veranderend als ik me inspan. Wauw.
Je ervaart een gevoel en benoemt het, om vervolgens dat gevoel te koesteren, proberen vast te houden of juist te bestrijden. Ik vraag je om te zien hoe wonderlijk het is dat er allerlei verschillend lijkende gevoelens komen en gaan. Allerlei sensaties die beleefd kunnen worden. Wauw.
Je neemt een situatie waar en meent dat jij verantwoordelijk bent, controle moet uitoefenen, moet sturen, manipuleren, oplossen. Eraan werken of iets mee doen dus. Maar ik vraag je om je te realiseren hoe ongelooflijk het is dat we situaties en problemen kunnen projecteren, construeren en beschouwen! Terwijl we in bed liggen of autorijden of wandelen. (En jaha, er zijn acuut actie vereisende handelingen in het nu. Een vrachtwagen voorbij laten rijden voor je oversteekt. Die zijn nooit een probleem, daar beweeg je simpelweg mee of in.)
Je traint je lichaam en vervolmaakt het volgens jouw normen en ideeën over schoonheid. Ik vraag je: is het feit dat er een lichaam ervaren wordt niet wonderlijk genoeg van zichzelf? Dat het leeft en beweegt en miljarden processen heeft en er IS? Soms valt mijn oog op mijn handen (niet letterlijk hoor 🙂 ) en ontstaat er grote verbazing en verwondering over hoe die vorm hebben gekregen en werken. Wauw.
Je verzint een toekomst en een illusoire tijdlijn en doet dan heel hard je best om die zelf in te vullen met de juiste elementen en de in jouw ogen perfecte timing. (Maak van 2021 jouw beste jaar!) Maar ik vraag je: gebruik je tijd dan niet als een werktuig, in plaats van te zien wat een wonder het is dat er tijd lijkt te zijn? Alleen de beweging van gedachten wekt die indruk! Geweldig dat we tegelijkertijd met elkaar kunnen afspreken op een tijdstip en dan ook, met een beetje mazzel, op komen dagen! Wauw.
Hopelijk lees je hierin het verschil tussen geloven dat je ergens iets mee moet doen en niets doen (en alles zien gebeuren, want het bewegen blijft, daar hoef jij je echt niet mee te bemoeien).
Het lichaam, de natuur met al haar verschijningen en verschijnselen, de concepten die bedacht kunnen worden zoals karakter en mindset en tijd en toekomst; gaan we ermee aan de slag? Maken we het tot werktuig om ergens te komen en iets te bereiken? Of realiseren we ons dat het een wonder is dat ze ervaren kunnen worden en dat alleen DAT al genoeg is?
Paradoxaal genoeg laat het besef dat we niets anders met het wonder hoeven dan het te ervaren (gaat vanzelf), of het wonder eigenlijk ZIJN, onmiddellijk ALLES ‘geeft’ wat je wenst. Zonder te werken. Oneindige ruimte en rust en mogelijkheden en tevredenheid met DIT.
En leuk om te kijken wanneer en hoe, vaak subtiel, er weer de neiging ontstaat om ergens iets AAN of MEE te doen om wat te bereiken. Hoe snel er toch weer een werktuig wordt gemaakt van het wonder. Of, een ander leuk trucje; hoe de beweging van het wonder kritisch worden bekeken (is dit wel de juiste richting?). Hoe andere bewegingen worden onderdrukt (deze kant wil ik niet op of mag het niet op, hoor!). Hoe er haast en/of onrust ontstaat als beweging schijnbaar uitblijft (ik MOET nu wel iets gaan ondernemen, hoor!). Hoe geniepig de neiging tot grijpen en werken kan worden omgedacht, verdedigd en verklaard (maar ik kan toch niet NIKS doen? Er moet brood op de plank! Of: het is toch gewoon leuk)
Denk niet dat je iets verkeerd doet trouwens hoor, als je dit mocht herkennen. Ik wil alleen maar helder en herkenbaar omschrijven wat we ALLEMAAL, wij ook, in meer of mindere mate doen. Omdat het (h)erkennen de eerste en grootste en eigenlijk enige ‘stap’ is. Naar grote vrijheid.
