Het blijft een hardnekkig misverstand dat het binnenstebuiten paradigma wat wij beschrijven inhoudt dat alles wat je buiten ziet/ervaart een gevolg is van wat je denkt of hebt gedacht. Dat is slechts een oppervlakkig begrip van deze allesomvattende metafoor. Tot op zekere hoogte is het behulpzaam om dit zo te zien, maar tegelijkertijd houdt het ons gevangen, want bezig met de inhoud van het denken. Bezig met (het monitoren van?) bewegingen in de geest en het lichaam. Met de vorm. En dat blijft gedoe en geknutsel en maakt het ingewikkelder dan het is. Dus dat wilde ik vandaag eens anders beschrijven. Kijk maar wat je erin leest:
Alles wat je meent te zien/ervaren is niet het resultaat van een gedachte, maar IS een gedachte. Inclusief wat er gezien wordt als je naar ‘jezelf’ kijkt (ik vind mezelf…). Het lijkt een woordspel, maar het is wat mij betreft een groot verschil. Het neemt namelijk zowel schuld als steeds hernieuwde pogingen tot magisch denken (the Secret!) weg. Kijk je mee?
Als je gelooft dat je ziek of arm bent omdat je op een bepaalde manier gedacht hebt, dan ben je zowel ‘schuldig’ aan die ziekte of het gebrek als verantwoordelijk voor het oplossen van die gedachte(n) of het krijgen van betere gedachten. Door de realisatie dat de hele wereld, alles wat waargenomen en ervaren wordt, uit Denken bestaat, kun je voorbij ideeën van schuld en verantwoordelijkheid rust vinden in de oneindige ruimte daarachter (Mind). Is er niks te fiksen en kan alles veranderen.
Zo lang je gelooft dat je onzeker of ongelukkig bent omdat je op een bepaalde manier gedacht hebt, dan ben je zowel ‘schuldig’ aan je onzekerheid en ongeluk als verantwoordelijk voor het oplossen van die gedachte(n) of het krijgen van betere gedachten. Met de realisatie dat de hele wereld, alles wat waargenomen en ervaren wordt, uit Denken bestaat, kun je voorbij ideeën van schuld en verantwoordelijkheid rust vinden in de oneindige ruimte daarachter (Mind). Valt er niets te knutselen en kan er van alles wegvallen.
In de momenten dat je gelooft dat je problemen hebt omdat je op een bepaalde manier gedacht hebt, ben je zowel ‘schuldig’ aan je problemen als verantwoordelijk voor het oplossen van die gedachte(n) of het krijgen van betere gedachten. Met de realisatie dat de hele wereld, alles wat waargenomen en ervaren wordt, uit Denken bestaat, kun je voorbij ideeën van schuld en verantwoordelijkheid rust vinden in de oneindige ruimte daarachter (Mind). Kan het worstelen stoppen en wordt er vanzelf bewogen.
“It’s ALL Thought!” zei Sydney Banks en dat verstaan we zo makkelijk als ‘mijn gedachten’. We maken het persoonlijk en materieel, terwijl er verwezen werd naar een immateriële kracht van het Denken, dat in ‘samenwerking’ met het Bewustzijn steeds weer de illusie wekt dat er iets anders is dan de Mind waar het in opkomt (en nee, da’s niet jouw persoonlijke geest. Zoals Syd Banks zei: “you’re quite mindless” 🙂 ).
Afbeelding van Pete Linforth via Pixabay
Inderdaad ja,dat! Met het voorbeeld van The Secret (en andere methodes) verwoord je voor mij precies waar mijn jeuk zit. Bedankt.
Fijn dat ’t helder is en dankjewel voor je respons!
Ik dacht altijd dat je iets voelt omdat je iets denkt. En met denken bedoel ik dan letterlijk zo’n stemmetje in je hoofd met een mening. Maar hoor ik jullie nou zeggen dat ‘Thought’ eigenlijk heel iets anders is? Dat het een onzichtbare, niet aanwijsbare natuurkracht is die samen met bewustzijn zorgt voor een bepaald gevoel. En dat dat stemmetje daar achteraf één of ander lulverhaal bij verzint?
Ofwel: Als je denkt dat ‘thought’ slaat op stemmetjes en beelden in je hoofd, dan denk je dat dát de oorzaak is van je gevoel en lijkt het dus heel logisch om dat stemmetje weg te willen of anders te maken. Maar als ‘thought’ naar heel iets anders wijst, dan geeft dat ineens een heel ander perspectief ?
Om het nog concreter te maken. Stel je voelt je op zondagavond niet zo fijn en je begint te denken: “ik heb dat altijd op zondag, het zal mijn werk wel zijn”. In eerste instantie ga je dan misschien nadenken over ander werk. Maar oh nee, het komt door thought. Dus ik moet gewoon niet of anders denken over mijn werk (wat natuurlijk alleen maar voor meer ellende zorgt). Maar dát is het dus ook niet. Jullie zeggen dat iets onzichtbaars dat tijdelijke gevoel heeft veroorzaakt, en dat je je achteraf gaat zoeken naar oorzaken. Maar als je weet wie de échte ‘schuldige’ is, gaat je hoofd vanzelf minder lulverhalen bedenken. Is dat het?
JA! “dat ‘Thought’ eigenlijk heel iets anders is? Dat het een onzichtbare, niet aanwijsbare natuurkracht is die samen met bewustzijn zorgt voor een bepaald gevoel. En dat dat stemmetje daar achteraf één of ander lulverhaal bij verzint?” JA, DAT!