“Het is toch geen kind?” hoor ik haar verzuchten tegen haar gesprekspartner, “Een hond kan écht heus wel even alleen zijn, dat is niet zielig als hij eraan gewend is. Eigenlijk is het veel gezonder als je een hond behandelt als hond. Dus ze moet gewoon oefenen en dan kan Dex dat best.”
Het gaat over de hond van haar dochter, die soms blijkbaar als een baby wordt behandeld. Naar de meeste plekken komt Dex mee met zijn baasje. Iets waar de vrouw het niet mee eens is.
Na een beamende reactie van de gesprekspartner, praten de mensen nog even verder. Over dat de dochter aan het daten is en hoe dat loopt.
Het is zo’n vijf minuten later als ik het gesprek terug hoor komen op de hond als de vrouw zegt: “Ik vraag me toch wel af hoe dat is voor Dex, weet je. Dat ze steeds een nieuwe man thuisbrengt. Zou hij daar niet van in de war raken?”
Ik moet er stiekem een beetje om lachen. Is Dex nou een hond die als hond behandeld zou moeten worden, of een hond die net als een jong kind pas voorgesteld mag worden aan de nieuwe partner van mama als die partner zeker weten een blijvertje is?
Een prachtig voorbeeld van hoe je gedachten in het moment bepalen hoe je de wereld ziet. En hoe je met een andere gedachte precies hetzelfde dier (of dezelfde persoon, situatie of plaats – wat het ook is waar je een mening over hebt) opeens héél anders ziet.
Best relaxt, want met dat inzicht maakt het meteen zoveel minder uit of een hond als een kind behandeld wordt. Omdat er het besef is dat er binnen de kortste keren een andere gedachte is en daarmee een compleet nieuwe ervaring. Een nieuw verhaal om te delen. Of niet, want het is zo toch weer anders. 😉
