Het is een cliché, een overbekend voorbeeld van wat we gewend zijn als ‘slechte communicatie’ te bestempelen: iemand die een beetje voor zich uit staart of wegkijkt en dan de vraag van de partner: “Wat is er?” Waarop het antwoord: “Oh, niets” komt. Een antwoord dat zomaar gevolgd zou kunnen worden door irritatie of ongemak bij de tegenpartij. Waarna een mentale en/of een verbale invuloefening volgt. (Hij zit zeker in over…..Zij is natuurlijk bezorgd om…Zou ze aan een ander denken?…Verveelt hij zich bij mij?)
Ga je ermee naar een relatietherapeut dan krijg je als ‘Oh, niets”-zegger vast op je kop en een lesje in communiceren :-).
Onlangs kwam deze zinsnede toevallig ter sprake en realiseerde ik mij dat er met ‘Oh, niets’ juist een diepe Waarheid uitgesproken wordt. Er is namelijk ook Niets. Nooit. Terwijl het absoluut lijkt of er altijd wél iets is. Een geluid, een beeld, een probleem, een ander, een gevoel, een situatie, een relatie, een gedachte; kortom; een ervaring. En dat lijkt zo door het mechanisme van de 3 principes. Het tovert een continue stroom van tijdelijke en illusoire ervaringen tevoorschijn. Steeds weer Iets. Helemaal vanzelf. ‘The world of the 10.000 things’ noemt de Tao dat. ‘De wereld van de vorm’ zeggen wij in termen van de 3 principes.
Maar in essentie is er Niets. In het Engels veel mooier uitgedrukt in het woord ‘nothing’. No thing. En met dat besef kan er uit het Niets zomaar eens eens Iets heel anders-dan-je-gewend-bent ontstaan.
Image by Mircea Iancu from Pixabay
