Als Linda en ik praten over het vormloze en willen verwijzen naar hoe die zich ‘verhoudt’ tot de vorm, kunnen we nooit de juiste voorzetsels vinden. We gebruiken woorden als: vóór, (midden)in, voorbij, ten grondslag aan, achter, onder, boven, aan de andere kant, voorafgaand aan. En het is eigenlijk heel logisch dat we het ultieme voorzetsels niet kunnen vinden; het vormloze waar we naar wijzen staat immers buiten de ruimte en tijd waar elk voorzetsel een woord voor is.
De vorm en het vormloze zijn niet los van elkaar. Het ene is een uitdrukking van het andere. Vergelijk het maar met een zandkasteel op een oneindig strand; kun je aanwijzen wat het zand is en waar het kasteel ‘begint’? Of zie het als een oceaan en een golf(stroom). Beide zijn water. Waar ‘eindigt’ de oceaan en begint de golf(stroom)? Op dezelfde manier zijn de vorm en het vormloze één. En ben ‘jij’ in essentie ook het geheel.
In dat kader is het mooi om het filmpje te bekijken van Dr. Jill Bolte Taylor, die tijdens een hersenbloeding letterlijk geen onderscheid meer kon waarnemen tussen haar lichaam en de energie daaromheen. De conclusie zou kunnen zijn dat ‘slechts’ de werking van je linker hersenhelft de indruk (illusie) wekt dat je een afgescheiden persoon bent.
Voor wie de linker hersenhelft ‘normaal’ (?) functioneert, is het zaak nieuwsgierig te worden. Kun je zien dat het verschil tussen de vorm en het vormloze een illusie, of anders gezegd, alleen een shift in perspectief is? Dat we het ene in het andere kunnen (h)erkennen en zien?
Dat helpt ook om te beseffen dat we bijvoorbeeld niet hoeven te analyseren of er eerst een gedachte was en daarna een gevoel of dat het andersom werkt. Wat maakt het uit als het allemaal zand/ water is? We hoeven dan niet te meten of ‘mijn bewustzijn’ hoger is dan dat van ‘jou’. Dan maken we het al weer veel te persoonlijk en proberen we een druppel te onderscheiden van de oceaan, of een zandkorrel van het strand.
Het feit dat het verschil tussen de vorm en het vormloze gewoon een shift in perspectief is, vertelt ons ook dat er geen lang of lineair proces is om tot realisatie of inzicht te komen. Het laat zien dat er geen enorm esoterisch verhaal omheen hoeft te hangen, al mag dat best. De vorm en het vormloze zijn en blijven Een.
Dat houdt het allemaal lekker eenvoudig.
