‘Alles wat we zijn is het gevolg van wat we hebben gedacht’ luidt de kop boven een LinkedIn artikel van een coach.

Ik las ‘m en dacht: Au. Daar zit je dan, ziek. Of werkloos. Of depressief. Of blut. Of als moeder van een kind met anorexia. Je leest dit en concludeert: ik ben ziek als gevolg van wat ik heb gedacht. Ik ben werkloos als gevolg van wat ik heb gedacht. Ik ben depressief als gevolg van wat ik heb gedacht. Ik ben blut als gevolg van wat ik heb gedacht. Ik ben de moeder van een kind met anorexia als gevolg van wat ik heb gedacht. Ik ben schuldig door wat ik heb gedacht. Pijnlijk.

En ik zou willen zeggen (of eigenlijk schrijven, nu): geloof het niet, mensen! Geloof deze gedachtegang alsjeblieft niet! Trap niet in de illusie van maakbaarheid. Want dan ben je een leven lang bezig met het monitoren van je gedachten en het beheersen van je schuldgevoelens.

Natuurlijk kan het ook zijn dat ’t op dit moment fantastisch met je gaat. Je bent gezond en fit. Je kinderen doen ’t ‘goed’ (wat jij daar dan ook onder verstaat). Je bent gelukkig en tevreden en leest in de mededeling van de coach dat jij daar allemaal voor verantwoordelijk bent en bent geweest. Je bent gezond door wat je hebt gedacht. Je bent fit door wat je hebt gedacht. Je kinderen gaan lekker door wat je hebt gedacht enzovoorts, enzovoorts. Ik kan mij voorstellen dat het een machtig en superieur gevoel geeft. En ook een leven vol met monitoren of er wel de juiste dingen gedacht blijven worden, want anders gaat het alsnog ‘mis’.

De uitspraak is wat mij betreft een gevalletje ‘de klok horen luiden, maar niet weten waar de klepel hangt’. Wat ik hier zou willen vertalen als: zien dat het denken in de menselijke ervaring een essentiële rol speelt, maar missen dat wat we zijn (als persoon in de wereld van vorm) ook een gedachte IS. En een gedachte denkt niet.

De foutieve aanname is, dat jij een persoon BENT die een ervaring HEEFT. Het misverstand zit ‘m in de identificatie met het aardepakje dat de ene keer blij rondhuppelt en de andere keer zich depressief voortsleept. Afhankelijk van wat de ervaring in het moment is; van welke gedachte er voorbij komt en geloofd wordt. Van welk gevoel zich aandient, wat er vastgegrepen en persoonlijk gemaakt is. Dat is echter maar het halve verhaal. Of liever gezegd, dat is een flinterdun, steeds wisselend bovenlaagje van het grotere verhaal. Want we beschrijven hier ‘slechts’ de vorm. Waarin de illusie dat je dat aardepakje BENT weliswaar heel groot is en absoluut zo ervaren wordt, maar ook zomaar doorzien kan worden. Door een shift in bewustzijn of perspectief.

Het hele verhaal vertelt dat wat je werkelijk bent, zoveel meer en grootser is dan dat. Niet het gevolg van een gedachte. Je ware natuur is onafhankelijk van wat er gecreëerd is. Het is onbeweeglijk, ondeelbaar, oneindig ruim en onbeperkt. En ook voor dit geldt: geloof het niet. Maar val eens stil en kijk naar de ruimte vóór gedachten. Val daarin terug, los daarin op en zie de gedachten en andere ervaringen voor wat ze zijn.

Foto © Rob Tol