Vandaag neem ik je graag mee ’terug’ naar de fundamenten van waar de 3 principes over gaan en waarom inzicht in de werking ervan zo ongelooflijk behulpzaam kan zijn. Zo verlichtend is, in alle opzichten. De metafoor van Mind, Consciousness en Thought beschrijft hoe elke ervaring het resultaat is van het samenspel tussen deze drie elementen.

Zonder dat de één belangrijker is dan de ander. Zonder dat er een bepaalde volgorde zit in dat samenspel. Zonder dat we elk principe apart hoeven te bestuderen en analyseren.

Mind is de intelligente bron in/achter alles. Consciousness maakt het mogelijk dat er een ervaring/ gewaarzijn is. Wat er ervaren wordt, bestaat uit Thought. Het denken (de dualiteit, creatie). Zouden we het voor de bèta mensen onder ons samenvatten in een formule, dan schrijven we die zo op: M+C+T=ervaring. Liever een weergave in taal? Hier is ‘ie: Leven ervaart een denkcreatie.

Voor de duidelijkheid of als extra toelichting: wat we ervaring noemen, omvat ALLES. Elke gedachte is een (tijdelijke!) ervaring, elk gevoel is een (tijdelijke!) ervaring, elke waarneming van wat dan ook is een ervaring. Elk medemens is een ervaring en ook wat jij ‘jezelf’ noemt is een ervaring. De hele wereld, het hele universum is een ervaring! Mogelijk gemaakt door het samenspel van Mind, Consciousness en Thought. Dit is heel makkelijk te checken. Noem een willekeurige object, gevoel, probleem, familielid, fysieke sensatie of situatie en vraag jezelf af: hoe ken ik dit? Hoe weet ik dit? Hoe is het mogelijk dat ik dit zie oftewel ervaar? Mijn antwoord is steeds dezelfde: door het samenspel van Mind, Consciousness en Thought. Simpel.

Voor mij is het helder dat er NIETS bestaat BUITEN de ervaring. Want hoe zou ik dat kunnen weten? En zodra ik vermoed dat er wél iets is buiten de ervaring, is ook dát weer een gedachte en dus een ervaring. Heel eenvoudig.

Het handige en verlichtende van dit weten, is dat wanneer je (h)erkent dat alles een (tijdelijke!) ervaring is, je daar niet meer bang voor hoeft te zijn. Zeg nu zelf; wie is er bang voor een gedachte? Al lijkt ‘ie nog zo echt? Sydney Banks zei niet voor niets: “Als mensen alleen maar zouden leren om niet bang te zijn voor hun ervaring, dan zou dat de wereld al veranderen.” Wetend hoe dit systeem werkt, waar elke ervaring uit bestaat, zou je kunnen concluderen dat je je niet langer hoeft te verzetten tegen welke ervaring dan ook. Of nooit meer hoeft te streven naar een betere (soort) ervaring. De ervaring die er nu is, kan simpelweg beleefd worden. Dat gebeurt toch al. Hoef je niets aan te doen. Niets mee te doen. Niets tegen te doen.

En je bent vrij om te bewegen (schijnbaar ergens naartoe of ergens vandaan).

Het maakt alle (angstige) vragen als “hoe ga ik hier mee om?” “hoe laat ik dit los?” “wat doe ik als..?” en “wat moet ik met…?” volkomen overbodig. ‘Ik’, ‘hier’, ‘dit’, ‘als…’ en ‘met…’ zijn immers ervaringen. Nogmaals; daar hoef je niets mee/aan te doen. Wat een rust en ruimte ontstaat er zo! Wat een Liefde wordt er dan blootgelegd! Grappig (en paradoxaal) genoeg kunnen er vanuit dat vertrekpunt ineens héél andere ervaringen ontstaan. Vanzelf.

Interessant gegeven is dat we vaak niet rustig de tijd nemen om hier naar te kijken, om hier over te mijmeren, om naar binnen te keren en dit zelf te ontdekken, maar dat we (liever?) de omweg nemen van het (eerst?) proberen op te lossen van ervaringen. En daarmee stappen we dan in de eindeloze loop van weerstand bieden, sturen, controle uitoefenen, streven, fiksen, analyseren en lijden. Onnodig. We hoeven ervaringen alleen maar te zien voor wat ze zijn.

Image by Shahid Abdullah from Pixabay