Persoonlijk vermoed ik soms dat we het gevoel/ de ervaring van angst en drama eigenlijk erg lekker en aantrekkelijk vinden. Verslavend binnen het verhaal van ikke. Een op het eerste gezicht veilige verslaving ook, met veel mede-verslaafden (bijna iedereen?). En ik gebruik dat woord verslaving vanwege verschillende kenmerken. Ten eerste de onschuld: het is duidelijk dat we er niets aan kunnen doen als er zo’n verslaving is. Ten tweede vanwege de angst om het kwijt te raken. Want wat moeten we dan? Met al die gevreesde leegte? Één van de meest gestelde vragen die we krijgen heeft te maken met bang zijn om ‘niets meer te doen’ of ‘nooit meer in te grijpen’ als we angst en drama zouden gaan doorzien als de gedachten die ze zijn. Ten derde: het genieten. Bewust of onbewust genieten we net zo van de sensatie van angst en het ervaren en vooral delen van drama als van een shot of een peuk. En op een gegeven moment, als het al lang niet meer zo lekker voelt, lijken we niet meer zonder te kunnen.

Ik vergelijk angst en drama wel eens met een hele gezinszak Dorito’s pure paprika. Die werk ik heel af en toe met heel veel genoegen weg. In één keer, in mijn eentje (blijf van mijn chips af!) Ook al begint op zo’n driekwart van de zak de chemische smaak toch wel opdringerig te worden, wordt mijn verhemelte er nogal ruw van en is er elke keer een gerede kans dat mijn maag enigszins geïrriteerd raakt; het blijft een soort lekker en aantrekkelijk.

Kun je dat herkennen? Dat we zeggen niet bang te willen zijn en geen drama in ons leven te willen, maar dat we er (onbewust?) enorm van genieten? Vaak met het excuus dat die angst en het drama nodig zijn om goed te kunnen functioneren? Kijk maar eens goed, nu, in het nieuws en veel gesprekken. Zijn we niet stiekem of openlijk bang om niet de juiste dingen meer te doen als er geen angst is, of zelfs niets meer te doen? Zijn we niet bang onverschillig te raken als we geen drama meer als zodanig (h)erkennen? Net zoals de drank- of drugsverslaafde bang is dat zijn leven saai wordt en hij niet zal weten wat te doen als hij niet meer mag drinken en spuiten? Net zoals ik bezitterig word met betrekking tot mijn zak chips, willen we eigenlijk de angst en het drama vasthouden.

Hoe handig en praktisch is het dan om angst en drama te gaan herkennen voor wat het is. Te (door)zien als een tijdelijke ervaring waar we niet mee op hoeven te houden. Zoals de ‘verslaafde’ ook niet gedwongen hoeft te worden om af te kicken, in onze optiek. Maar als je weet dat angst en drama (en andere schijnbaar aantrekkelijke ervaringen) slechts gedachtepatronen zijn die verder niets zeggen, niets opleveren dan verkramping en geen aandacht behoeven, zou de behoefte om er (buitensporig?) veel aandacht aan te geven wel zomaar weg kunnen vallen. Op zijn eigen tijd en tempo. Of je doet af en toe nog gezellig mee met een beetje angst en drama. Pak je nog een handje pure paprika chips. Kijk maar of je ’t nog lust.

Heb je er zin in om eens een laagje dieper te kijken naar de échte oorsprong van drama en angst én de oplossingsrichting daarvan? Bezoek eens een Shiftdag!

Image by Markus Distelrath from Pixabay