Wat als datgene dat je denkt, niets zegt over datgene dat er écht is?
Wat als je datgene dat je denkt te zien, 100% van de tijd alleen maar iets zegt over de gedachten die je op dat moment toevallig hebt?
Wat als die gedachten over het algemeen oud nieuws zijn, een constant herhalende looping van iets dat je ooit ergens over bedacht hebt, of wat anderen bedacht hebben?
Wat betekent dit dan?
Laat ik eens een aantal voorbeelden geven.
Het betekent dat je psychische labels niets betekenen
Kijk maar eens goed. Jij bent er. En is er een oordeel over jou. Maar waar bevindt dat oordeel zich? Als jij nu in het vliegtuig stapt naar Afrika, zien de lokale inwoners daar dan jouw label? Of zien ze gewoon jou, gefilterd door wat ze op dat moment ook maar over jou denken? Bestaat het label echt? Of is het een oordeel dat iemand over jou bedacht heeft, en wat jij nu hebt overgenomen? Als het slecht iets is dat in de hoofden van jouw psycholoog en jij zelf bestaat, is het er dan wel echt? En als het niet echt bestaat, waarom zou je je er dan druk over maken? Is het dan logisch om constant te gaan denken aan dat je je vermeende label bént, en dat je daar iets aan moet doen?
Het betekent dat de oordelen die je over jezelf hebt, niets betekenen
Zoals ik al zei. Jij bent er én er zijn oordelen over jezelf. Maar beide hebben niets met elkaar te maken. “Ik ben dik, dom, onzeker”, of: “ik ben slank, slim en blaak van het zelfvertrouwen”. Bij anorexia patienten is heel duidelijk zichtbaar dat de werkelijkheid en gedachten daarover, ver uiteen kunnen liggen. In mindere extreme gevallen is dat echter veel minder duidelijk. Bijvoorbeeld als je denkt dat “je er vandaag toch echt niet uitziet”. Dat denk je. Maar is het ook zo? Wie bepaald uberhaupt de definitie van er goed uit zien”? Wie zegt dat anderen er ook zo over denken? Wat als het alleen maar iets zegt over de gedachte die je op dat moment hebt, en niets over hoe je er écht uitziet?
Het betekent dat de oordelen die je over anderen hebt, niets betekenen
Oordelen over anderen zeggen alleen maar iets over de gedachten die jij toevallig over die anderen hebt. Als je allemaal in zo’n peepshow achtig hokje zou staan om iemand te beoordelen, dan zou er vanuit elk hokje waarschijnlijk een ander verhaal komen. Wat zegt dat dan over de waarheid? Wat als ’t alleen maar iets zegt over de gedachten die op dat moment toevallig door de hoofden van de mensen in die peepshow-hokjes gaat? Wat als de oordelen over anderen, per moment kunnen verschillen, en dus niets over de anderen zeggen? Klinkt het dan logisch om iets te gaan doen op het moment dat je bijvoorbeeld denkt dat je partner irritant is? Is het dan logisch om hem of haar te verlaten, op zoek te gaan naar iemand anders of in relatietherapie te gaan? Of is het veel logischer om je te beseffen dat dit om een tijdelijke zienswijze gaat die, als je er niet te veel aandacht aan besteed, vanzelf weer verdwijnt?
Het betekent dat je nooit iets hoeft te doen
Als je denkt dat je, ik noem maar wat, geen zelfvertrouwen hebt, lijkt ’t op het eerste gezicht heel logisch om hier iets aan te gaan doen. Je moet in actie komen, je aandacht volledig richten op het bestrijden van dit vermeende gebrek aan zelfvertrouwen. Gevolg hiervan is dat de gedachte “ik ben iemand die geen zelfvertrouwen heeft” nog meer in je bewustzijn verschijnt. Dit kan gauw resulteren in een negatieve spiraal. In die spiraal ben je in je hoofd alleen nog maar bezig met het oplossen van je probleem. En dat is niet wat je wil. Want over het algemeen word je probleem daar niet kleiner van. Maar wat als het oorspronkelijk probleem helemaal niet bestaat? Wat als ‘het probleem’ ooit begonnen is als een tijdelijke gedachte die je per ongeluk serieus bent gaan nemen? Kan je zien hoe je hoofd je probeert te helpen door hier een oplossing voor te zoeken, zonder dat het doorheeft dat hij het probleem ook zelf bedacht heeft? Als dit het geval is, betekent het dus ook dat je niets hoeft te doen om je probleem op te lossen. Zodra je aandacht niet meer zoveel op het probleem gericht is, zal het vanzelf minder worden. Je problemen lossen dan vanzelf op. En daar hoef je niets voor te doen.
Je hoofd lult maar wat
Hopelijk heb je nu een beetje geproefd van het feit dat je hoofd maar wat lult. Echt, je gedachten zeggen niets over jou, anderen of het leven in het algemeen. Ze zeggen alleen maar wat ze zeggen. En daar zit geen enkele waarde aan. Gelukkig is ons systeem zo ingericht dat we hier constant feedback over krijgen. Zodra we meegaan in een gedachtenstorm over ons zelf, anderen of het leven, gaan we ons automatisch verkrampt voelen. We zien dan minder van de wereld om ons heen en voelen ons kut. Probleem is dat we over het algemeen de werking van dit systeem niet kennen. In plaats van dat we aan de hand van onze gevoelens herkennen dat we ons verliezen in een dagmerrie, denken we vaak precies het tegenovergestelde: dat deze gevoelens betekenen dat we in de actie moeten komen en dat er iets dringends aan de hand is. Gelukkig weet jij nu echter beter 😉
Dit artikel is geschreven door gastschrijver Wouter. Hij is duurzaamheidsadviseur en heeft bij Shift Academy Kraak de Code Coaching gedaan. Met dit blogartikel deelt Wouter zijn inzicht in de 3 Principes.
