Er kwam mij een nieuwsbericht onder ogen waarin gesproken werd over een Finse man die zelf een grensovergang in elkaar had geknutseld. Met het oogmerk er geld aan te verdienen had hij tientallen kilometers voor de ‘echte’ grens tussen Finland en Rusland een grenspost gebouwd waar hij forse bedragen vroeg aan ‘illegale immigranten’ voor de oversteek. Terwijl ze, eenmaal de grenspost gepasseerd, nog steeds in Finland waren. De man werd betrapt en gepakt. De autoriteiten verwijderden zijn nepgrens en het spel was over en uit.
De man was letterlijk grensverleggend bezig geweest :-). En ik moest denken aan allerlei vormen van coaching en cursussen die jou leren je eigen grenzen aan te geven of juist te verleggen. En hoe dat eigenlijk eenzelfde illusoire beweging is.
Want als je goed kijkt, zijn de persoonlijke grenzen die op deze manier (en misschien met veel oefenen en moeite) worden verlegd of aangelegd ook ‘nep’. We moeten ze, net als de Finse man, eerst bedenken. En als ze bedacht zijn, waar bestaan die grenzen dan uit? Waar liggen ze? En als ze verlegd zijn, wat is er dan gebeurd? En als we onze grenzen aangeven, waar wijzen we dan naar?
Als we over onze grenzen gaan, waar zijn we dan? In het geval van de Finse oplichter; nog steeds in Finland. In ons geval; nog steeds hier en nu. Waar een heldere (volkomen intuïtieve, dus niet vooraf bedachte en vastgelegde) ‘ja’, ‘nee’, of ‘ho, stop’ te beluisteren kan zijn, als respons op vragen en acties.
Met de beste wil van de wereld kan ik niet anders dan constateren dat grenzen gedachten zijn. In tegenstelling tot de constructie waar de Fin zijn medemens mee probeerde op te lichten, bestaan die grenzen niet buiten gedachten waar het bewustzijn een levensechte beleving van creëert.
Best prettig om te weten dat je illusoire dingen probeert te controleren voor je hard aan ’t werk gaat met die grenzen aangeven of verleggen. Want aan de andere kant van die zogenaamde grens ben je nog steeds Wie je in essentie al was. Je kunt ’t dus ook laten. Wel zo helder en makkelijk.
Waarom zouden we niet ‘over onze grenzen’ kunnen gaan? Natuurlijk is dit in de spreektaal figuurlijk bedoeld. Er is niet een daadwerkelijke lijn op de grond waar we dan overheen stappen. Maar in de vorm zijn we toch begrensd? Stel dat ik begin van de avond al vermoeid ben. Maar besluit de hele nacht door te werken omdat iets af ‘moet’. Ik durf te wedden dat ik dan toch ergens gedurende de nacht in slaap val. Zou dit niet gebeuren als ik geen gedachten zou hebben over grenzen of over vermoeidheid?
Even een stapje ’terug’ :-). Alles in de vorm is een ervaring. Moe zijn= een ervaring. (Door)werken= een ervaring. In slaap vallen= een ervaring. Elke ervaring komt op dezelfde manier tot stand: denken in bewustzijn. That’s it. Nu zijn we gewend om over die ervaringen allerlei verhalen te vertellen, voorspellingen te doen, vergelijkingen te maken, verbanden te leggen, analyses op los te laten, in hokjes te stoppen, te meten en (af) te wegen en vooral: ons toe te eigenen (MIJN pijn, moeheid enz). En alhoewel dat ook simpelweg ervaringen zijn, kan die overbodige ruis wegvallen zodra we de ervaring gaan (h)erkennen voor wat die is. Denken in bewustzijn. Dan blijft er nog steeds dat ervaren, maar veel ‘puurder’ (niet het juiste woord, hoor). Eenvoudiger (?). En daarmee kan eigenlijk alles veranderen. Als bijverschijnsel. Niet als iets om naar te streven.
Een prachtig voorbeeld is natuurlijk Linda’s chronische pijn. Die, zo werd gedacht, een heel logisch en onvermijdelijk gevolg was van haar ongelukken en fysieke beschadigingen. Maar toen Linda ging (h)erkennen dat de ervaring (pijn!) bestond uit denken in bewustzijn, verdween vanzelf het geloof in ‘het verhaal eromheen’ en verdween ook de pijn. Misschien is dit artikel ook (weer) verhelderend: https://www.shiftacademy.nl/persoonlijke-groei/stress-ontspanning/drie-stappen-te-ver/ xxx