Blijkbaar zit dit spel, deze illusie, deze wereld van de vorm zó in elkaar dat het realistischer is dan de meest realistische film of game. Al komen we met de huidige techniek van bijvoorbeeld Virtual Reality steeds dichter bij hoe het ‘echt’ werkt. Je zet een bril op en je bevindt je acuut in een andere omgeving. Dat zou je kunnen vergelijken met wat er bij de geboorte (of wellicht eerder, wie zal het zeggen) van het aardepakje gebeurt. Je krijgt er een Denkhelm bij en je lijkt in een omgeving te zitten.

Vaak geldt; hoe ouder je wordt, hoe dieper je gelooft in die omgeving, in die realiteit. Zo lijkt het aardepakje heel echt en de mensen waar je mee te maken hebt ook. Op enig moment lijkt je levensverhaal, je identiteit, je voorkeuren, je gevoelens, je gedachten en allerlei concepten vaste vorm te hebben aangenomen. Terwijl ze in wezen niet bestaan. Omdat alles een tijdelijke ervaring van het Denken is.

En als dat niet (h)erkend wordt, is het logisch om te vechten tegen de ervaring die je niet wilt. Of te vechten voor de ervaring die je wel wilt. Daarbij volledig uit het oog verliezend dat beide illusoir zijn. Het is als schreeuwen tegen wat er wordt waargenomen door de VR bril, zonder de realisatie dat je een VR bril draagt.

Dus bij deze. Voor wie vecht tegen zijn angst, de strijd aangebonden heeft met stress of een eetstoornis; het kan makkelijker. Ook voor wie vecht voor een relatie of gezondheid dan wel vecht voor meer klanten en meer geld; het kan makkelijker. Door je te realiseren wat het is waar je tegen of voor vecht. Een tijdelijke, illusoire ervaring van het Denken. En ook: hoe veilig je dus in essentie bent!

Zullen we er een tegeltje van maken? Waar je tegen vecht, zie je per ongeluk nog als echt.