Naar aanleiding van een vraag die mij gesteld werd (‘maar individualiteit is toch belangrijk?’) wil ik vandaag graag weer een knuppeltje in het spreekwoordelijke hoenderhok gooien met de stelling:

(Het geloof in) individualiteit is een ziekte van deze tijd.

Laatst hoorde ik mezelf op een Shiftdag zelfs zeggen “als je bijzonder wilt zijn, moet je hier niet komen zitten”. En dat klinkt misschien even hard, maar in het onpersoonlijke zit juist de onvoorwaardelijke liefde. Waar in het individuele continu het contrast zit van goed en slecht, van ik en jij, van hoog en laag, van ziek en gezond. En uiteindelijk is het individuele een illusie van het Denken.

Het schijnt mij toe, en laat me weten als het voor jou anders lijkt, dat al ons ‘lijden’, in de vorm van kleine irritaties tot groot verdriet, juist voorkomt uit de aanname/ het geloof dat we een individu zijn. Een poppetje in de wereld. Een aardepakje dat moet zien te overleven en daar van alles voor nodig heeft. Van iets fundamenteels als voedsel tot iets ongrijpbaars als aandacht.

De realisatie dat er eigenlijk alleen die Eenheid is, waarin via Gedachten en Bewustzijn een individuele maar illusoire vorm verschijnt, maakt een einde aan dat ‘lijden’. Op de momenten dat het gerealiseerd wordt en in de mate waarin het gerealiseerd wordt. Dat laatste noemen wij in Slagersdochterstermen simpelweg ‘dieper inzicht’.

Tegelijkertijd hoeven we natuurlijk die wonderlijke individuele vormen niet te ontkennen of af te wijzen. Sterker nog, er kan in alle vrijheid van worden genoten. Want uniek ben je zeker, als uitdrukking van de Eenheid. Maar niet belangrijk (want illusoir!) en dat heeft grote implicaties.

Je hoeft niet meer uit te blinken of je zelfs maar te vergelijken met anderen (welke anderen?). Al mag je daar best een spelletje van maken. Maar faliekant op je gezicht gaan is geen enkel probleem. Je hoeft geen goed of interessant verhaal te hebben, al mag het best, ter entertainment. Maar geen verhaal wordt ook een optie. Je hoeft aan geen enkele eis meer te voldoen, of je die nu zelf hebt verzonnen of denkt dat iemand anders ‘m aan je stelt. Al kun je nog steeds je beste beentje voor zetten, omdat je dat leuk vindt en geïnspireerd bent. Maar de uitkomst is onbelangrijk. Je kunt gewoon op komen dagen, precies zoals je op dat moment verschijnt. In de illusie. En dat gaat vanzelf.