We zijn heel goed getraind in het geloven en daarmee ervaren van ‘afscheiding’. En daarmee bedoel ik dat we de wereld van de vorm (alles wat er is!) niet herkennen als de illusie of projectie die het is. We vergissen ons en zien die binnen- en buitenwereld als écht en vaststaand. Met name de vorm die we menen te herkennen als onze medemens, en dan speciaal degenen die we familielid of partner noemen. Ze lijken onafhankelijk van ons te bestaan.

En daarmee wordt het leven lastig en relaties ingewikkeld. Is er schijnbaar een uitwisseling van meningen. Kan er gelijk en ongelijk zijn. Lijkt er een spel van aanval en verdediging te ontstaan. Of het lijden onder de eisen, vragen en meningen van die illusoire ander.

“Ja, maar hij vindt dat ik…” “Ja, maar als ik dat (niet) doe, dan wordt zij boos of verdrietig”. Herkenbaar? Vraag jezelf dan eens af waar die ervaring plaatsvindt. Waar wordt de ander en de mening of het advies waargenomen? Waar wordt de ander en het verdriet beleefd? Waar vind je de ervaring van ‘lastig’ of ‘ongemakkelijk’?

IS er wel iets of iemand buiten jouw ervaring? Ik heb het nog nooit kunnen vinden. En heb derhalve geconstateerd dat elke strijd tegen wat dan ook een intern gevecht is. Een gevecht dat ik lever met de ervaring (van de ander, in alle facetten) in dit moment. Een schijngevecht dus, goed bekeken.

En we kijken hier niet naar om onverschillig te worden maar om helder te zien hoe het werkt. Zie het misverstand in plaats van jezelf te verdedigen tegen een ander die niet bestaat buiten jou. Zodat je niet langer schijngevechten hoeft te voeren maar in onvoorwaardelijke liefde die ongelooflijk rijke menselijke ervaring kunt ervaren.