Nu de bladeren aan de bomen verkleuren en losgelaten worden, zie ik zowel prachtige als pijnlijke statements langskomen over de betekenis van herfst. Over wat de herfst allemaal losmaakt in de mens of in ieder geval toe uitnodigt. Waar de herfst over gaat.

De indruk wordt gewekt dat wat wij het najaar noemen iets betekent en gevolgen voor ons heeft die verder gaan dan een paraplu meenemen, kleuren bewonderen en tegen de bladeren schoppen op wandelingen.

Want wat doen we graag, in dit geval met de herfst? We kijken om ons heen, nemen iets waar, benoemen het (herfst!) en duiden dat vervolgens. Voor onszelf en ook richting onze zoekende medemens. We moeten loslaten, menen we dat de herfst aangeeft. En oogsten. Of die herfst is de oorzaak van onze depressieve gevoelens, dat kan ook de duiding zijn.

Ik krijg gelijk medelijden met de mensen die rond de evenaar leven. Daar heb je dan wel een droog- en een nat seizoen, maar geen herfst zoals wij die kennen. Dat werpt een aantal vragen op. Hoe weten ze daar dan dat het tijd is om los te laten, zonder herfst om naar te kijken? Waar moeten zij hun eventuele somberheid in hemelsnaam aan ophangen, zonder herfst om de schuld te geven? Wat nodigt ze in die contreien uit om te oogsten of wat er dan ook volgens de spirituele jaarkalender gedaan moet worden? Wat vertelt een coach die op die locatie gevestigd is aan jou?

En trouwens, ook al woon je in het westen; hoe zit het met de tweejarigen of mensen met een zogenaamde verstandelijke beperking onder ons? Moeten die via het idee van de herfst ook instructies krijgen om los te laten en te oogsten? Is het voor hen van belang wat de betekenis zou zijn van dit seizoen en weertype?

Alle gekheid op een stokje. Het is prachtig als je het fijn vindt en houvast denkt te hebben aan de betekenis van jaargetijden. Be my guest, er gaat en je doet niets fout. Maar het is via hetzelfde mechanisme pijnlijk als je denkt dat de vallende blaadjes de oorzaak zijn van je somberheid.

Voor wie terug wil naar de essentie; in plaats van je houvast te zoeken in steeds veranderende objecten en concepten, kijk eens naar wat altijd IS en altijd waar is geweest, voor iedereen en overal. Voor wie zich afvraagt welke beweging nu de juiste is of welke kant je dadelijk op moet; onderzoek eens of er niet altijd vanzelf bewogen wordt, ongeacht het verhaal dat je al dan niet eromheen hebt geknutseld. Voor wie zoekt naar antwoorden; kijk eens waar elke vraag in oplost.

Dat maakt (kennis van) de 3 Principes ook zo eenvoudig. Je hoeft nergens anders te kijken dan naar binnen. Naar de Bron en het systeem van totstandkoming van alle ervaringen. Naar wat er IS vóór het menselijk verzinnen. Vóór elke betekenis of duiding. Vóór elke opdracht of wens.

En o, wat vinden we die eenvoud soms lastig te accepteren. Wat zijn we gehecht aan betekenis en onze persoonlijke duiding en de opdrachten die daaruit voort lijken te vloeien. Want dan kunnen we wat DOEN! De boel (ons leven) sturen, al is het maar door los te laten :-).

Foto © Rob Tol