Soms ben ik jaloers op de evenwichtigheid en onverstoorbaarheid van honden. Vandaar dat ik al een aantal artikelen heb geschreven over Shift-hondje Olivier (bijvoorbeeld deze). Maar vandaag zag ik weer zo’n mooi voorbeeld van die eigenschappen dat ik dat toch ook nog wilde delen.
Pippa (de pup van een vriendin) struikelde over een gevallen boom, viel vol op haar snuitje en stond vervolgens op en rende door alsof er niets gebeurd was. Sterker nog: het was bijna alsof ze het niet eens door had.
Afgezien van het feit dat het een hilarisch gezicht was, vond ik het een prachtig voorbeeld van hoe het ook zou kunnen zijn voor mensen. Als we onszelf niet zo in de weg zouden zitten tenminste.
Het hondje had er geen gedachten over dat ze viel. Dus stond ze weer op en kon ze doorgaan met spelen zonder verdere onderbrekingen. Er was geen schaamte, verdriet of boosheid over de valpartij. Alleen maar enthousiasme om zo snel mogelijk bij het snoepje te komen dat haar baasje in haar handen had. Blijkbaar was er geen pijn en daarom was het in het hondenkoppie van Pippa verre van logisch om tijd te besteden aan de gebeurtenis.
Ook in een mensenleven gebeuren er soms dingen die we minder fijn vinden. Wij vallen ook wel eens bijvoorbeeld. Of we solliciteren op een gave baan en ze kiezen iemand anders, we halen nét een onvoldoende voor een examen of we maken ruzie. Je bent op zo’n moment fysiek meestal oké en ook mentaal is er niets mis met je. Je bent altijd veilig thuis namelijk. 😉
Toch ontstaat er vaak een stroom van gedachten over de situatie. Je schaamt je omdat je gevallen bent, je baalt dat je de moeite hebt genomen die sollicitatiebrief te sturen of dat gesprek te voeren, je voelt je onbekwaam en/of twijfelt aan jezelf of een relatie.
Die gedachten lijken héél echt hè? Bijna tastbaar en ze kunnen fysiek pijn doen. En zodoende kan het voelen alsof het zin heeft om erop in te gaan. Dus praten we met mensen over wat er gebeurde of rumineren we er lekker zelf op door. En als we het toevallig even kwijt zijn en we ons best goed voelen, zijn we in staat er per ongeluk expres nog een keertje aan te denken en de hele riedel weer opnieuw te starten. Binnen de kortste keren hebben we de gebeurtenis compleet uit context getrokken en maken we ons eigen leven een stuk minder leuk.
Maar… de gedachten zijn nog steeds dat – gedachten. Niet waar en in veel gevallen niet eens meer echt gerelateerd aan de gebeurtenis. Meer aan angsten en onzekerheden die we toch al hadden over onszelf.
En dat terwijl er niets is dat ons tegenhoudt om net als Pippa even te ervaren wat er is en daarna weer vrolijk door te gaan met spelen, rennen en vliegen. Met leven.
Doe je mee? 🙂
?