Als ik bij mijn vader op bezoek ging vond hij het altijd interessant om te weten hoe ik naar hem toe was gereden die dag. Ik kwam namelijk nogal eens vanuit verschillende locaties naar het dorp waar hij zijn laatste jaren woonde. Mijn vader leek het belangrijk te vinden om precies te begrijpen waar ik welke snelweg was op- en afgereden. Ook als ik uit het buitenland op bezoek kwam, vroeg hij nieuwsgierig naar de route. Was ik via de oost- of de westkant van Spanje gekomen? Had ik Parijs vermeden? Was ik toevallig in de buurt van het dorp geweest waar mijn oom en tante vroeger woonden? Was ik door Luxemburg gekomen? Langs dat ene plaatsje waar we decennia geleden een familievakantie vierden? Soms had hij ook ‘mosterd-na-de-maaltijd-tips’. Dan zei hij zoiets als:”joh, je had beter nog een stukje A1 kunnen blijven volgen, hoor.”

Als ik weer weg ging, was er dezelfde vraag. Hoe ging ik naar de standplaats van dat moment toe? Nam ik direct de snelweg of ging ik eerst een stuk binnendoor? Ging ik over de Route du Soleil of een andere weg naar Portugal? Het mooiste vond hij het, als hij een genomen of geplande route herkende. “O ja, dan kom je langs die grote benzinepomp!” riep hij dan. Of: “daar zit toch dat ene restaurant ook?” En al die tijd dat hij mijn wegen analyseerde was ik gewoon waar ik op dat moment was: bij hem op bezoek. Tot ik weg zou gaan.

Aangezien ik over het algemeen blind vaar op mijn routeplanner, was ik in dat opzicht ook nog eens een slechte gesprekspartner voor mijn vader. Ik wist niet helemaal zeker hoe ik naar zijn dorp was toe gereden en vertrouwde dat de prettige stem uit mijn telefoon en de kaart op het dashboardscherm mij ook weer terug of verder zouden begeleiden. Als ik hem dat vertelde, negeerde hij dit volkomen.

Blijkbaar vond mijn vader het weten en herkennen van de weg ergens naartoe of ergens vandaan erg belangrijk. Vandaag dacht ik daar ineens aan. Toen ik een flard van een gesprek opving waarin het ene mens de andere vroeg: “maar hoe ben je zo geworden dan?”

In het antwoord werd een lange levensweg beschreven. Ken je dat? Een heel verhaal is het. Geboren in een groot en arm gezin (het vertrekpunt) en vervolgens langs allerlei gebeurtenissen (wegen) gekomen tot hier en nu. Vaak hebben we net zo’n grote interesse in onze eigen of andermans levensweg als mijn vader in de route die ik naar hem toe had genomen. Alsof het er iets toe doet. Alsof het heel belangrijk is welke afslagen je hebt genomen en wie of wat je onderweg bent tegengekomen en dat er wel of geen omwegen zijn gemaakt. Terwijl zo’n heel verhaal verteld wordt, ben je gewoon waar (wie?) je bent tot je daar niet meer bent. Net als ik bij mijn vader.

Er is ook veel belangstelling over welke levensroute we nu hiervandaan moeten nemen. Gesprekspartners hebben zich misschien verzoend met waar/wie ze hier en nu zijn, maar gaan zich afvragen: ‘hoe nu verder?’ En dan doen we wat mijn vader deed met zijn belangstelling voor de weg die ik bij hem vandaan zou nemen. Wederom; alsof het er iets toe doet.

Herken je dit? Dat je regelmatig bezig bent met een uitgebreide analyse van de afgelegde (levens)weg en een zorgvuldige planning van de te volgen route hiervandaan? Leuk om je dan eens af te vragen of het een nuttige bezigheid is. Natuurlijk kun je het een leuk tijdverdrijf vinden, geeft ook helemaal niks, maar meestal hechten wij (of de psycholoog of coach!) er serieus veel waarde aan en dichten we grote betekenis toe aan afgelegde en toekomstige levenswegen.

Alsof het belangrijk is welke weg je hebt gevolgd en waar je naartoe gaat. Alsof die nu niet alleen nog maar uit gedachten bestaan.

Kun je zien dat je eenvoudigweg bent waar/wie je bent tot je er niet meer bent? En kunt vertrouwen op de aanwijzingen die je ‘onderweg’ krijgt, terwijl er in essentie niet eens een bestemming is, omdat je nooit ergens anders kunt zijn dan hier en nu? Best makkelijk.