Iedereen wil vrijheid (als jij een uitzondering bent, laat het ons weten). Vrijheid van meningsuiting, vrijheid van godsdienst, vrijheid om te zijn wie we zijn in welk opzicht dan ook. Uiterlijk en innerlijk. Wanneer we ons onvrij voelen, wringt en schuurt dat. We krijgen dan wellicht de neiging om te vechten voor onze vrijheid. Ook als we merken dat anderen niet in vrijheid leven, in andere culturen of onder andere godsdiensten, kan die beweging ontstaan. Dan vechten we voor de vrijheid van onze medemens. Prachtig.

In dat kader zag ik laatst een opmerkelijke neiging onder sommigen die kennis maken met de drie principes. Als bijwerking van inzicht in de werking van de menselijke ervaring wordt de geest vaak een stuk rustiger. Het leven wordt makkelijker en er is meer ontspanning. Natuurlijk gunnen we dat ieder medemens. Maar dan zijn er partners, kinderen of collega’s ‘die dit nog niet snappen’ en totaal verwikkeld zijn en blijven in hun stressvolle verhaal. Medemensen die ons lief zijn maar verslavingen tentoonspreiden of onhandig gedrag in welke vorm dan ook.

Die willen we helpen, dus wijzen we hen liefdevol deze richting op. Soms kan of wil dat niet gehoord worden. Mensen blijven volharden in hun gedrag, blijven geloven in hun label of blijven zwelgen in hun gevoel. En ‘dat mag’ zeggen we heel spiritueel en tolerant, maar stiekem is er ergernis. Soms zo subtiel geuit als: ‘het zou zo fijn voor hem/ haar zijn om dit te zien en niet meer te lijden’. Herken je dit?

Soms ziet het er ook zo uit: ‘Ja, ik snap nu wel dat alle verplichtingen in essentie verzonnen zijn, maar mijn kinderen verwachten toch van me dat ik…” of “zelf doe ik x en z niet meer, maar mijn vriendin wil steeds praten over…en wil dan dat ik interesse toon en met haar mee lijd.” (Alsof we niet vrij zijn in onze respons op wat er verwacht of gewild wordt, maar dat is een ander blog.)

We vergeten in bovenstaande gevallen even gemakshalve dat we ‘die ander’ uitsluitend ervaren ‘in onszelf’. Dat alles wat we waarnemen, inclusief de medemens, nog steeds een intern gebeuren is. Waar we vervolgens wat van vinden en menen op te moeten reageren. Geeft niets hoor, maar dit is wel handig om je te realiseren vóór je gaat klagen over hoe verkeerd je buurvrouw de wereld ziet en dat ze moet ophouden met klagen. Vóór je kritisch kijkt naar je partner en vindt dat deze ook eens wat inzicht zou moeten krijgen zodat hij of zij wat minder kritiek zou uiten. Vóór je van je manager vraagt om naar een cursus te gaan zodat hij of zij bepaalde dingen niet meer van jou vraagt onder stress en druk.

De buurvrouw, de partner en de manager zijn een ervaring in jou. Leuk hè, om altijd weer terug te komen bij die ene realisatie.

Ik (op een onpersoonlijk niveau) ervaar (een wereld van) Denken. Inclusief de gedachte van een ‘ik’ waarmee alles vaak pijnlijk persoonlijk wordt gemaakt.

Het zou zomaar kunnen zijn dat met die realisatie alles en iedereen in de wereld van de vorm de vrijheid krijgt om precies te zijn zoals het is. Zoals het nu verschijnt. Inclusief ‘jij’ zelf. Een perfecte (en illusoire) creatie in elk moment. Waar soms ook, in alle vrijheid, een perfecte respons op verschijnt. Een respons vanuit helderheid en stilte die meer ‘effect’ heeft dan wanneer er verzet, ergernis of knutseldrang aan ten grondslag ligt.