Vorige week schreef ik over een kennis die door een vrouw bestempeld werd als ‘eenzaam’. Als je dat artikel hebt gelezen en net als de vrouw denkt dat hij eenzaam was, dan had je misschien wel een beetje medelijden met hem. Want het is niet fijn om je eenzaam te voelen.
Toch is dat zonde van je tijd, dat medelijden. Het maakt namelijk letterlijk NIETS uit hoe de man zich voelde.
Nu hoor ik je denken: “Ja, hèhè, natuurlijk heeft het geen directe impact op MIJ! Maar ik ben een goed mens en dus reageer ik empathisch. Gelukkig, want anders was ik een psychopaat.”
Een logische reactie. En tot op zekere hoogte ben ik het met je eens. Het is inderdaad fijn dat je geen psychopaat bent. 😉 Ook klinkt het inderdaad een beetje hard hè? Zomaar over de ervaring van iemand anders heen schaatsen omdat het voor jou persoonlijk niet uitmaakt.
Don’t worry – dat is niet hoe ik het bedoelde.
Het maakt voor ons als buitenstaanders logischerwijs inderdaad niet echt uit. Alleen… voor de man zelf ook niet. Totaal niet zelfs.
Hoe de hij zich voelt – of dat nu eenzaam en ellendig of blij is – heeft geen enkele impact op zijn welzijn. Waarom niet?
Omdat de realiteit van de man wordt bepaald door zijn gedachten in het moment. Het zou dus best kunnen dat hij zich inderdaad eenzaam voelde als hij eenzame gedachten had. Hij had dan de ervaring van eenzaamheid. Net zoals hij blijheid ervaart als hij vrolijke gedachten heeft, boosheid voelt als er boze gedachten in hem opkomen en zich gestrest voelt als er stressvolle gedachten door zijn hoofd spoken.
Dat klopt allemaal. En toch is er een dikke vette MAAR.
De gedachten die je hebt bepalen inderdaad je ervaring, maar nooit je welzijn. Daardoor heeft al het denken en voelen van de wereld geen impact op wie de man van binnen écht is: gewoon helemaal oké. Heel, gezond, oneindig wijs en volledig vrij.
Een interessant idee voor de volgende keer dat je je zorgen maakt over iemand. Dat is dus nergens voor nodig. Kan je net zo goed je tijd besteden aan iets leuks, toch? 🙂
