Het leek mij vandaag leuk om een stukje te schrijven over het woord en het begrip ‘stukje’. In het bedrijfsleven opgepakt als totaal overbodig toevoegsel aan termen als verantwoordelijkheid (een stukje verantwoordelijkheid), innovatie (een stukje innovatie) en marketing (een stukje marketing) enzovoorts. Blijkbaar vinden we het fijn en interessant om zoveel mogelijk woorden te gebruiken om over concepten te praten, in plaats van gewoon onze verantwoordelijkheid te nemen en innovatieve marketing te bedrijven :-). Of niet. Mag allemaal. Maak het zo ingewikkeld als je wilt of laat ’t.

Ik hoor het ‘stukje’ ook vaak gebruikt in psychologische en spirituele kringen. Dan zit dat stukje meestal ergens en doet de spreker zijn best om daarmee te vertellen dat hem of haar iets dwars zit. In mijn termen; dat er iets wringt of schuurt. En ook hier is dat weer geen probleem, als je het prettig vindt om de dingen ingewikkeld te maken. Persoonlijk vind ik het ongelooflijk fijn en makkelijk om gezien te hebben dat dat ‘stukje’ nooit meer kan zijn dan een gedachte die zich op DIT MOMENT in het bewustzijn bevindt en tot leven komt in de vorm van een gevoel. Want ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik kan alleen maar iets NU voelen, niet gisteren en niet over een uur. Wat ik gisteren voelde is nu een verhaal dat ik vertel waarmee het gevoel opnieuw wordt geanimeerd, en wat ik over een uur zal voelen weet niemand, daar kan ik alleen nu een voorspelling over doen. En het dan op voorhand vast gaan zitten voelen. Als ‘een stukje angst’ of zo.

‘Dat stuk met mijn ex-partner’ is nu een gedachte. ‘Een stukje angst’ is een bange gedachte die nu speelt en dat geldt ook voor ‘een stukje verwerking’ (hoe doe je dat?). En alles wat NU in/ als/via het lichaam ervaren wordt is de animatie van die gedachte. Al voel je het de hele dag of is het al jaren je steeds terugkerende metgezel; dat ‘stukje angst’ heeft geen bestaan buiten jouw ervaring in dit moment. Het zit nergens.

Alle gevoelens zijn er simpelweg om te voelen, niet om ondergebracht te worden in een hokje (stukje!) met soortgelijke, eerdere gevoelens onder een bepaalde noemer (angst!) met een oorzaak, een betekenis, een heel verhaal en het liefst, ergens in de toekomst, een oplossing. Dat laatste gaat trouwens vanzelf en nu, als je het ‘stukje’ kan (door)zien voor wat het is. Het enige wat je hoeft op te geven is een stukje geloof in je stukje onverwerkte verleden zodat je een stukje helderder door het leven beweegt.

Stukje taart, iemand?