“Dat is toch elk jaar weer een moeilijke tijd” hoor ik zeggen over feestdagen die volgen op het overlijden van een dierbare. Of over een datum waarop het zoveel jaar geleden is dat de dierbare uit het fysieke zicht is verdwenen. Geeft niets dat we dit zo communiceren, maar als we er helder naar kijken, kunnen we constateren dat geen enkele dag of tijd van zichzelf moeilijk is. Het zijn onze herinneringen (gedachten) die verdrietig of melancholisch voelen en dus ‘moeilijk’. En ditzelfde geldt natuurlijk voor het concept ‘een mooie tijd’. Maar daar hebben we dan meestal geen moeite mee.
“Dat is nu eenmaal een gevoelig onderwerp voor haar, daar moeten we rekening mee houden,” zegt hij en het geeft niets dat dit zo verwoord wordt, maar ik hoor een mening (een gedachte) over een verzameling gedachten die samen een onderwerp lijken te zijn. Er is geen onderwerp ter wereld dat van zichzelf gevoelig is. En ditzelfde geldt natuurlijk voor het concept ‘een favoriet onderwerp’. Maar daar hoeft dan weer meestal niemand rekening mee te houden. Grappig hè?
Er gebeurt niets buiten het denken en zodra dat denken wordt aangezien voor iets wat het niet is, vertoeven we in een wereld die eigenlijk niet bestaat.
En we vertellen het onszelf en elkaar onbewust al hoe het zit in uitspraken als “daar moet je toch niet aan dénken!” of: “alleen bij de gedáchte al word ik….!” We lijden niet waar we onder denken te lijden. We lijden onder ons denken. En ja, dat geldt ook voor genieten. Maar daar maken we geen probleem van en dat is natuurlijk ook interessant. Voer voor een ander blog 🙂
