We hebben veel uitdrukkingen in onze taal die, als je ze letterlijk neemt of visualiseert, eigenlijk nergens op blijken te slaan. Maar serieus genomen en geloofd kunnen ze het leven, wat van zichzelf zo simpel is (je bent/doet het al hè?!) nodeloos ingewikkeld maken. Zo zeggen we wel eens tegen iemand die ons een ongewenste en kennelijk onveranderlijke situatie voorlegt, dat hij of zij ‘zich er maar bij neer moet leggen’. Als ik dat hoor, tovert mijn brein direct een beeld tevoorschijn waarin ik met een kussentje en deken onder mijn arm door het leven stap. Zodat ik, bij het zich voordoen van een ongewenste situatie, ik mij er onmiddellijk en enigszins comfortabel bij neer kan leggen.
Uiteraard is dat niet wat er bedoeld wordt met zo’n uitspraak, maar toch zit er wat mij betreft een aanwijzing in mijn interpretatie. Namelijk dat de situatie zich nergens anders bevindt dan in ons denken (want wáár moet ik gaan liggen?). En ten tweede dat het neerleggen ook niet kan plaatsvinden buiten ons denken (want hoe doe ik dat dan?). Eigenlijk zijn dit soort goedbedoelde adviezen dus gelul in de ruimte (excusez le mot). Misschien sputtert jouw hoofd nu dat het natuurlijk ook niet letterlijk opgevat moet worden, maar ik wil je toch vragen om eens goed te kijken naar zulke concepten. Voor je ze als een goed idee aanneemt en je best gaat doen om het advies op te volgen. Want het is niet voor niets dat we massaal vastlopen. We proberen in alle onschuld intern dingen te doen die helemaal niet kunnen.
Bijvoorbeeld ons ergens bij neerleggen, dus. Of de beste versie van jezelf worden; hoe ziet dat eruit en hoe krijg ik dat gecheckt?
Iets of iemand accepteren; wáár zit die gifgroene accepteerknop in de medemens of situatie?
In het nu blijven; iemand al ontdekt waar en wanneer dat is?
Van jezelf houden; wie heeft wie dan lief?
Alles van je afzetten; wat zit er in hemelsnaam allemaal op me dan?
Je ruimte innemen en je grenzen aangeven; in de trein en op je erf soms wel praktisch, maar verder zijn het slechts ideeën.
Je zwakheden omarmen; wat heb je dan beet?
Best verwarrend en vermoeiend als je het goed bekijkt. Wat ik zo mooi vind aan de 3 principes is dat ze slechts beschrijvend zijn en geen enkele vage of concrete opdracht inhouden (al zal je ons daar best eens op betrappen). Lekker helder en ontspannen.
(Op de foto van © Rob Tol zie je dat ik mij volledig heb neergelegd bij de fontein van Santa Eularia 🙂 )
