Er is een groot verschil tussen het gewoon voelen van de gevoelens die er zoal in je opkomen en het geloven in het verhaal wat je daaromheen verzint. Het eerste is hartstikke gezond en menselijk, het tweede is ongezond en onnodig.
We zijn denkende en voelende wezens. Gedachten en gevoelens komen en gaan als eb en vloed. Heel natuurlijk, niets aan de hand; het maakt niemand depressief of angstig of ongelukkig of chronisch boos. Dat gebeurt pas als we betekenis gaan geven aan al die gevoelens en er een verhaaltje aan vastknopen. Als we een reden bedenken voor die gevoelens, een schuldige aanwijzen (al is het maar onszelf), een vervolg voorzien (dit gaat nooit meer over) of verzinnen dat we die gevoelens moeten bestrijden omdat het de ‘goede’ gevoelens niet zijn.
Het mooie is; dit wetende wordt het al een stuk rustiger in je hoofd en lijf en ervaar je vaker de ‘diepere’ dimensie achter je tijdelijke gedachten en gevoelens. Daar is Liefde.