Vijfentwintig jaar lang leed ik vrij stevige fysieke pijn en volgens artsen moest ik daar mee leren leven. Dat was geen fijn bericht maar alles went, ook pijn. Natuurlijk deed ik in de loop der jaren af en toe nog eens een poging om van die pijn af te komen. En sommige (alternatieve) behandelingen gaven best een beetje of een tijdje verlichting. Maar helaas kwam de pijn altijd weer in de een of andere vorm terug.

Ik overwoog of die pijn psychisch was of dat ik leed aan ‘ziektewinst’. Maar voor beiden leek geen goede grond te zijn. Therapie hielp me niet van de pijn af en ziektewinst kon ik niet bij mezelf herkennen omdat ik altijd doorbikkelde, pijn of niet. Dus waar die winst in zou moeten zitten was me onduidelijk. Ik vond het trouwens ook geen fijne insteek… alsof ik ervan genoot om pijn te hebben zodat ik slachtoffer kon zijn.

Toen kwam het moment dat ik steeds meer inzicht kreeg in de werking van de 3 principes en rees de vraag of mijn pijn een gedachte zou kunnen zijn. Het leek me onwaarschijnlijk maar de twijfel was gezaaid. 😉

Ik zag echter geen link tussen mijn gedachten en mijn lijf – wél tussen gedachten en emotie/gevoel. Het was me totaal helder dat elke gedachte door mijn bewustzijn werd omgezet naar een gevoel. Dat merkte ik bijvoorbeeld als ik dacht “ik heb te weinig geld”. Voor ik het wist gierden de zenuwen dan door mijn lijf en wilde ik iets doen om geld te verdienen. En als ik denk/dacht aan een lekkere wafel met slagroom en bananenijs, dan liep het water me in de mond zonder dat er ijs in de buurt was.

Wat ik totaal over het hoofd zag (maar wat jou misschien wel gelijk opvalt als je dit leest), was dat ik wel degelijk de ervaring had dat gedachten iets lijfelijks opriepen. Gierende zenuwen, water in mijn mond, gespannen schouders… het was me helder dat dit reacties waren op iets wat ik dacht.

Toen was er een radioshow waarin Angela in het wetenschaps-item sprak over Dr. Sarno die had uitgevonden dat rugpijn altijd – zonder uitzondering – een reactie is op emoties, niet op een fysieke gesteldheid. Uit zijn onderzoeken was gebleken dat mensen met dezelfde fysieke afwijking zoals een hernia niet altijd dezelfde klachten hebben. Er zijn  mensen waarvan op foto’s blijkt dat ze een hernia hebben maar die geen pijn ervaren. En anderen die een minder ‘heftige’ lichamelijk afwijking hebben en heel veel herniapijn ondervinden. Waardoor hij decennia geleden al tot de conclusie was gekomen dat het dus niet de lichamelijke ‘afwijking’ is die de pijn veroorzaakt, maar iets anders.

Volgens dr. Sarno wordt pijn veroorzaakt door niet geaccepteerde emoties. Ja, je leest het goed. ‘Niet geaccepteerd’…. Wat dus helemaal los staat van ‘Niet verwerkt’. Wat ik hoorde en later las in zijn werk, is dat pijn een reactie is op emoties die als onacceptabel en ongewenst worden gelabeld. Vooral boosheid. Zoals boos zijn op je man omdat hij de vuilniszak is vergeten buiten te zetten (terwijl je eigenlijk vindt dat je dat als geëmancipeerde vrouw zelf moet kunnen en er niet over hoort te zeuren). Of boos zijn op je vrouw omdat ze weer geen zin in seks heeft (en jij als begripvolle man eigenlijk vindt dat dat haar goed recht is). Boos zijn op jezelf omdat je huilt (wat een ongewenste emotie is want huilen zou moeten kunnen). Boos omdat je boos bent (wat dan weer kinderachtig is). Boos zijn op je lijf dat pijn doet (waarvan je vindt dat je het heel zen zou moeten accepteren). Boos omdat niemand snapt hoe jij lijdt (wat een ongewenste emotie is omdat je een hekel hebt aan slachtofferschap). Kortom: emoties en dan met name boosheid die we onacceptabel vinden en niet mogen voelen van onszelf, zouden de reden zijn voor pijn.

Het kwartje viel voor mij met donderende vaart naar beneden:

1. Er komt een gedachte op
2. Het bewustzijn animeert die gedachte waardoor er boosheid ervaren wordt
3. Er ontstaan gedachten over de mate van ongewenstheid van die boosheid.
4. Ook deze gedachten worden op hun beurt voorzien van special effects waardoor er meer (ongewenste) emoties en gevoelens ervaren worden.
5. Deze ongewenste emoties veroorzaken pijn.

Ineens zag ik de link: gedachte -> (ongewenste) emotie -> pijn

Wow, er was dus inderdaad een link tussen gedachten en pijn, alleen iets minder direct dan waar ik naar had gekeken. Ongewenste emoties, met name ongewenste boosheid, waren de voor mij ontbrekende schakel.

Die avond lag ik in bed in de houding die me op dat moment het minste pijn bezorgde, maar de pijn was desalniettemin heftig. “Dit zijn dus emoties…. Boosheid….”, was het enige dat ik dacht. En voelde de boosheid door me heen golven. Vervolgens ging er een gevoel door mijn lijf dat ik associeer met het glas van een in duizenden stukjes kapot springende voorruit van een auto, die als een waterval naar beneden storten. Het was sensationeel. En wat nog veel sensationeler was: de pijn was direct minder. Ik stond nog even stil bij de boosheid die ik blijkbaar niet accepteerde en het gebeurde nog eens. De dagen daarna stond ik regelmatig stil bij die ongewenste boosheid.

En ineens was het afgelopen. Vijfentwintig jaar pijn was als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik had het al die tijd, in alle onschuld, zelf opgeroepen en/of in stand gehouden. In alle onschuld helemaal zelf bedacht.

PS: Hier lees je meer over mijn ervaring met betrekking tot de link 3 Principles – lichamelijke klachten.

PS2: Ben je benieuwd of deze invalshoek jou ook zou kunnen helpen om beter met je lichamelijke klachten om te gaan (en ze misschien zelf net als ik te laten verdwijnen)? Vraag dan een vrijblijvende intake aan. Dan nemen we op ons gemak de tijd om te bespreken of het werk van Shift Academy voor jou inderdaad een oplossingsrichting kan zijn.