We maken van (liefdes)relaties vaak een enorm ingewikkeld gedoe. Vooral als de één een bepaalde kant op wil of iets gezien heeft en vervolgens van de ander verlangt dat hij/zij óók die kant opgaat of hetzelfde ziet. Met de beste bedoelingen. Want het zou zo goed en bevrijdend zijn voor die ander als hij/zij die kant opging en hetzelfde zag. Bovendien zou het fijner zijn voor de relatie, als je allebei dezelfde kant opgaat en hetzelfde ziet, zo wordt gedacht. Want je moet wel een beetje op één lijn zitten. De neuzen dezelfde kant op. Raakvlakken hebben. Elkaar steunen. Zo staat het in alle bladen en boeken, zo wordt het in relatietherapie gezegd.
Mogen wij een eenvoudiger uitgangspunt voorstellen? Kinderlijk eenvoudig?
Stel je voor dat je vijf jaar bent. Je speelt met een vriend(innet)je en op enig moment krijg je het idee om naar de speeltuin op de hoek te gaan. Je moeder heeft je daar laatst mee naartoe genomen en je voelde je daar heel fijn. Je wist direct dat het een plek was waar je vaker wilde zijn. Je zag dat je daar gelukkig en geïnspireerd was, liefdevol en helemaal vrij. Het voelde als Thuiskomen. Dus vraag je nu je speelmaatje om mee te gaan. Je vertelt enthousiast over de speeltoestellen en de hoge bomen en het groene gras. Het vriend(innet)je is niet onder de indruk en heeft geen zin, ook al verveelt hij/zij zich te pletter. Nu kun je twee dingen doen.
-Eindeloos blijven praten over hoe leuk de speeltuin is in de hoop dat je vriend(innet)je tóch meekomt. Misschien gaan mokken en zeuren of duwen en trekken als hij/zij blijft weigeren. Met andere mensen praten over het feit dat jouw vriend(innet)je niet wil wat jij wilt, terwijl die speeltuin hem/haar toch zó zou kunnen helpen om op te vrolijken. Je kunt slachtoffer spelen met de gedachte dat jij nu ook niet kunt gaan, want je bent toch vriend(inn)en en samen is alles leuker (behalve nu dan…) en je wilt hem/haar niet kwijt. Je kunt je zorgen maken dat hij/zij zich voor eeuwig zal vervelen nu hij/zij niet naar jou wil luisteren en meegaan. Verdrietig en teleurgesteld zijn. Bang voor het verlies van jullie vriendschap. Of…
-Je weet diep van binnen dat het vriend(innet)je de speeltuin zelf ook best zal weten te vinden als hij/zij op enig moment daar behoefte aan krijgt. Je geeft hem/haar een grote knuffel en huppelt naar de speeltuin. Schommelt zo hoog als je kunt, gaat honderd keer de glijbaan af, maakt salto’s op de trampoline en giert het uit van plezier. Helemaal vrij. Zonder te willen dat het vriend(innet)je jou volgt. Want dan speel je niet voluit, maar met een verborgen agenda en dat riekt naar manipulatie. Al zou het natuurlijk kunnen dat hij/zij nieuwsgierig wordt wanneer hij/zij het plezier hoort. En als je terugkeert uit de speeltuin, helemaal voldaan, plof je stralend naast het vriend(innet)je op het stoepje neer en geniet je met een grote glimlach na. Als je vriend(innet)je vragen heeft over de speeltuin, beantwoord je die met liefde. En als er geen vragen zijn is dat ook goed. Want jij bent immers helemaal vervuld en hebt niets nodig van het vriend(innet)je.
De speeltuin waar ik het over heb zit van binnen. Iedereen heeft ‘m. Je bent er zodra je uit al die persoonlijke gedachten valt over je leven, over jezelf, over de ander, over de relatie en over wat beter zou zijn voor hem/haar en jullie band. Je bent er altijd maar één gedachte vandaan. We herkennen die speeltuin direct als een gevoel van onvoorwaardelijke Liefde, Heelheid en Thuiskomen. En wat speelt het daarvandaan makkelijk samen!
Wil je meer weten over dit uitgangspunt en zo een shift in je relatie maken? Je bent van harte welkom op één van onze Shiftdagen. Of vraag een gratis Shiftsessie aan (download ons e-boek en je krijgt daar vanzelf een uitnodiging voor na een paar weken).
