Is opvoeden het sleutelen aan je kind?3 min read

‘Vind je ook niet dat oudste weinig hulp vraagt?’ ‘Zeker. Hij wil alles zelf oplossen.’ ‘Er zijn toch altijd genoeg mensen die hem willen helpen lijkt mij. Maar zou hij wel weten hoe hij vragen moet stellen?’ ‘Dat kunnen we wel vaker voordoen.’ ‘Goed idee, anders krijgt hij daar later echt last mee. Daar worden mensen overspannen van.’ Zo nu en dan praat ik met mijn man over onze twee zoons. Leuke anekdotes worden gedeeld en  praktische zaken worden geregeld. Ook onze zorgen worden geuit. Vanuit die zorgen bedenken we dan hoe we het tij kunnen keren. We googelen op nuttige tips en adviezen, we passen onze opvoedtechnieken thuis aan en het komt ook voor dat we een gesprek op school aanvragen. Allemaal met het doel onze kinderen op te voeden in de, wat ons betreft, juiste richting. ‘Weet je, het valt mij op dat jongst zich wel heel makkelijk laat helpen.’ ‘Nou, inderdaad. Hij spant iedereen voor zijn karretje.’ ‘Zou hij wel genoeg ervaren hoe fijn het is om zelf iets voor elkaar te krijgen? Om trots te zijn op zichzelf?’ ‘Geen idee. Maar misschien moeten wij bij het avondeten wat vaker vertellen over dingen die zijn gelukt op ons werk?’ ‘Goed idee, want zo zal hij later veel meer voldoening uit zijn werk halen.’ En toen viel bij mij het kwartje, ik ben aan het sleutelen aan mijn kinderen. Te weinig vragen stellen is niet goed, maar teveel om hulp vragen blijkbaar ook niet. Mijn beide kinderen moeten hun strategie aanpassen omdat ík er een oordeel over heb. Omdat ik gedachten over hun toekomst heb die niet bepaald rooskleurig zijn. Wat een onzin kan ik toch verzinnen. Blijkbaar heb ik een hang naar drama… Mijn kinderen zijn prima in orde en ik heb ontzettend veel vertrouwen in ze. Mijzelf in toom houden door niet te handelen vanuit een laag bewustzijn en zien dat ze helemaal oké zijn, dat is opvoeden.