Op de foto zie je Olivier (of zoals wij hem noemen: Olly) als hij blij is. Dat is hoe hij er meestal uitziet, want zo is hij geboren. Geluk is zijn standaardinstelling.

Maar soms is hij niet zo vrolijk, want ook hondjes hebben het niet altijd naar hun zin. Echt, soms is het net een minuscuul, harig mensje. šŸ˜‰

Olly heeft bijvoorbeeld een hekel aan op kantoor van de trap gaan omdat hij dan gedragen moet worden. Er geldt in het gebouw namelijk een gedoogbeleid, speciaal voor hem. Hij mag in de ruimte van Shift Academy, maar het is niet de bedoeling dat hij in de rest van het gebouw komt. Daarom moet hij van de trap naar de voordeur gedragen worden. En laat dat nou net niet zijn favoriete bezigheid zijn.

Weet hij dat het zo ver is, dan schuifelt hij langzaam naar je toe om opgetild te worden ā€“ je ziet hem al ontevreden kijken. Eenmaal opgetild wriemelt hij een beetje heen en weer en kijkt hij vreselijk somber. Alsof er nog nooit zoiets tragisch is gebeurd.

Net als mensen dat doen, maakt Olly het in dat moment net zo oncomfortabel voor zichzelf als hij denkt dat het is. OkĆ©, misschien worden wij niet zo vaak opgetild, maar ook voor ons geldt dat we in elke situatie die we meemaken in staat zijn om het zo (on)comfortabel voor onszelf te maken als we willen. Met onze gedachten geven we betekenis en ons bewustzijn zorgt ervoor dat die betekenis geur en kleur krijgt. Olly heeft besloten dat optillen naar en slecht isā€¦ En dus voelt het vervelend. Niet omdat optillen dat objectief gezien is.

Een hond heeft echter nooit dingen geleerd over concepten als ā€˜introspectieā€™ of ā€˜verwerkenā€™ en kan de zelfbenoemde ellende gewoon weer van zich af schudden. Letterlijk en figuurlijk. Zodra Olivier weer op de grond wordt gezet, schud hij zijn lijfje en gaat vrolijk door met zijn leven. In no time is hij terug naar het geluk dat zijn default is.

Gelukkig kunnen mensen dat ook. Net als Olivier hoeven we niet te blijven hangen in de dingen die we ā€“ geheel onschuldig ā€“ als vervelend hebben bestempeld. Net als hij kunnen we terug naar onze basisinstelling, want ook wij zijn geboren met een intrinsiek welzijn. We hoeven niet te blijven denken aan situaties die we naar vonden. We zijn niet verplicht uit te zoeken waarom het zo liep of waarom we het Ć¼berhaupt vervelend vonden. We mogen de gedachten die ons een vervelend gevoel geven van ons afschudden en doorgaan met ons leven. Vrolijk en onbezorgd.

Share This