In gesprek met een groep mensen kwamen we er een tijdje geleden achter dat alle oorzaken van stress, irritatie en boosheid in de kern eigenlijk maar één oorzaak waren. Alle situaties en innerlijke strijd die genoemd werden als bron van deze gevoelens konden worden teruggebracht tot één achterliggende gedachte:

Het gaat niet zoals ik wil.

Maak er gerust jouw persoonlijke variant van. Wij hoorden bijvoorbeeld: ‘mijn manager geeft me veel meer te doen dan ik menselijkerwijs aan kan’. Wij vulden aan: ‘en dat wil ik niet’. Iemand zei: ‘ik heb jarenlang geploeterd en ben toch failliet gegaan’. Wij constateerden ‘en dat wil ik niet’. Een ander meende dat zijn peuter hem het bloed onder de nagels vandaan haalde en zich onmogelijk gedroeg bij tijd en wijle en bij voorkeur op de momenten dat hij moe was en op de bank wilde hangen. Wij knikten: ‘en dat wil je niet’. Er werd ook verteld over een dementerende moeder (dat wil je niet) en een naderende opname (wel praktisch, maar eigenlijk wil je het niet) en de vele dingen die daaromheen geregeld moesten worden (die vaak niet gingen zoals gewild)

Interessant, niet? En begrijp me goed; we hebben allemaal onze voorkeuren met betrekking tot hoe de dingen, andere mensen en de wereld zouden moeten zijn. Wij ook. Maar we zien ook steeds dieper dat verzet (en dat is niet meer dan de gedachte ‘dit wil ik niet’) een nutteloze energievreter is. Energie die je wel beter kunt gebruiken om, zodra het verzet plaats heeft gemaakt voor helderheid, in beweging te komen waar nodig of gewenst.