Als er zich in ons leven een situatie voordoet die wij als problematisch zien, lijkt het handig om daar met iemand over te praten die hetzelfde heeft meegemaakt. Zo praat ik regelmatig met ouders die een kind met een eetstoornis hebben. Heb ik toevallig ook ervaren. Maar toen ik deze week mezelf over een bepaalde stap hoorde zeggen: ‘ik weet hoe het voelt’, zag ik ineens dat dat onzin was.
Want een stap of situatie kan ons op geen enkele manier geen gevoel bezorgen. We beleven uitsluitend ons denken in het moment. En natuurlijk kan ik me herinneren hoe ík me voelde bij het nemen van die stap (als mijn brein dat al accuraat kan terughalen na zoveel jaar) maar dat zegt niets over hoe iemand anders zich zal voelen bij exact dezelfde stap. Het zegt niets over hoe de ander een dergelijke situatie zal ervaren. ‘Situaties’ bestaan immers alleen bij de gratie van ons denken. Hebben we angstige gedachten over de stap (en dat is ook al een gedachte), dan ervaren we angst enzovoorts.
Het was voor mij opnieuw een duwtje in de richting van de eenvoud van de 3 principes. Je leeft en beleeft het denken. En inzicht in deze principes kunnen zoveel helderheid opleveren dat je dwars door de situatie heenkijkt. Dat je merkt dat je de stap al hebt genomen voor je brein zich ermee heeft kunnen bemoeien.
En dat is waardevoller dan welk verhaal van een ervaringsdeskundige dan ook. Niemand heeft de antwoorden voor jou; jij hebt alle antwoorden al in je. (Wij wijzen je graag waar).