Een tijdje geleden ging er een leuk filmpje rond op Internet. Daarin vermomt een beroemd autocoureur zich en vraagt om een proefrit bij een garage. Een nietsvermoedende autoverkoper gaat als passagier cq. deskundige met hem mee. Natuurlijk haalt de coureur de gekste capriolen uit. Rijdt rakelings langs obstakels, draait de auto om zijn as en raast met hoge snelheid over heuvels. De autoverkoper staat doodsangsten uit en wordt uiteindelijk witheet van woede. Schreeuwend zit hij in de auto en aan het einde van de rit is hij in staat om zijn pseudo-klant te vermoorden.
De coureur maakt zich vervolgens snel bekend en legt uit dat het om een grap met een verborgen camera gaat. De autoverkoper kalmeert onmiddellijk en ziet direct de humor in van het verhaal. Enthousiast vraagt hij of ze nog een rit kunnen maken.
Grappig. De man verruilt de gedachte ‘dit is een willekeurige klant’ in voor de gedachte ‘dit is een beroemd autocoureur’ en zijn woede verdwijnt direct als sneeuw voor de zon. Ook is hij van het ene op het andere moment niet meer bang voor zijn angst. Sterker nog, hij wil de rit overdoen met deze nieuwe gedachte in zijn hoofd. Zodat hij de kriebels kan uitleggen als opwinding of enthousiasme. Zou het niet geweldig zijn als we in wat meer alledaagse situaties konden zien dat onze gevoelens zelfbedacht zijn, en zo veranderlijk als het weer? (Nieuwe gedachte, nieuw gevoel, andere beleving, andere realiteit).
Foto © Rob Tol
