Ik ben werkelijk mateloos geïntrigeerd door wat ik ervaar als ‘het startsein van een bepaalde gedachtentrein’. Er gebeurt iets buiten mezelf en PATS – ik heb ineens heel andere gedachten dan die milliseconde ervoor. Omdat ik al een tijdje bezig ben met alles rond de 3 principes, zie ik steeds sneller waarom ik van de ene gedachte in de andere schiet. En hoe dit voor een gemoedswisseling zorgt die blijkbaar door iets getriggerd is. Super interessant omdat het mij helpt bij het stellen van mijn lievelingsvraag: waarom voel ik me zoals ik me voel?
Dat is overigens – laat ik duidelijk zijn – een vraag die totaal overbodig is om in het leven te stellen. Immers, je voelt je zoals je voelt en er hoeft niets weg en niets bij. Maar als mens wil ik liever de zogenaamde meer fijne gevoelens en gedachten dan de narige.
Een recent voorbeeld van hoe het startsein buiten mezelf klonk en hoe ik van blij naar keiverdrietig schoot, deel ik hier graag met je om een en ander wat inzichtelijker te maken.
Het complete plaatje: ik kwam terug van het uitlaten van de hondjes en belde aan bij de onderbuurman die een pakje voor me had aangenomen. Hij gaf het pakje, keek naar de honden en zei: “hee, heb je een nieuwe hond erbij?”
“Ja”, beaamde ik, “nou ja, die andere is overleden in januari.”
Voor de beelddenkers onder ons wat extra info; ik heb een uiterst vriendelijke, aantrekkelijke buurman van 2 meter en dus kwam zijn oprechte “gecondoleerd” op de een of andere manier nog harder binnen dan als hij klein en onaantrekkelijk geweest zou zijn ;-).
Ik kon nog net “bedankt” mompelen, voelde het startsein naar een hele reeks verdrietige gedachten zinderen door mijn lijf en gaf mezelf vervolgens het signaal om het even totaal over iets anders te hebben (want ik heb veel gedachten bij huilen in het openbaar ;-)).
En dus vroeg ik naar zijn op handen zijnde bruiloft, kwam zijn aanstaande erbij en kletsten wij luchtigjes verder. Doggies en ik gingen naar huis, ik maakte me op om te gaan slapen en PFWIET – daar ging het treinsignaal. Omdat ik terugdacht aan hoe het gesprek net was verlopen.
Met mijn hoofd in de mand snikte ik het uit omdat ik mijn overleden hondje Bidou soms ineens zo intens kan missen…
De boodschap van dit blog is simpel; ik vind het interessant om er af en toe gewoon even bij stil te staan welke gedachten waardoor getriggerd worden. Niet om dat soort situaties te ontwijken, gevoelens te onderdrukken of iets wat daarop lijkt. Nee, dat bedoel ik niet. Maar puur om te gaan zien hoe het systeem werkt. Er gebeurt iets, iemand zegt iets, pats, de gedachtentrein gaat rijden. En als je die trein eenmaal ziet rijden – is mijn ervaring – staat hij ook weer sneller stil. En kom je weer bij je innerlijke rust en flow. Benieuwd naar jouw ervaringen!