Altijd leuk: de opmerking (vaak in de politiek) ‘je moet dit wel in de context zien’. Waarna een (lang) verhaal volgt over het verleden, de omstandigheden, de redenen, de overwegingen, de projecties in de toekomst, de statistieken en zogenaamde feiten enzovoorts. En zo kunnen we alles wat op dit moment wordt gezegd eindeloos analyseren en verklaren. Niemand is daar echter bij gebaat. Het zijn oefeningen van het creatieve brein dat alle kanten op kan fantaseren en eindeloos verbanden kan leggen waar ze niet zijn.
Het vervuilt onze blik, al die verhalen. We kijken naar iets en baseren onze mening dan op wat er in onze bovenkamer wordt verteld. Een heel simpel voorbeeld zijn de talentenshows die over de hele wereld worden gehouden, zoals the Voice en Got Talent. Van tevoren wordt er een (vaak sneu) verhaal verteld (mijn moeder had drie jaar geleden kanker, mijn vader is dood) dat totaal niets te maken heeft met de performance die volgt, maar bij de kijkers en de jury wel de blik vertroebelt. Men hoort de gezongen noten door een filter van het vertelde verhaal en de emoties die dat heeft opgeroepen. Hetzelfde geldt voor alle gebeurtenissen die plaatsvinden, of het nu op mondiaal niveau of in je persoonlijke leven is. We plaatsen het in een context van oude ervaringen en verdwalen in een web van verhalen.
Helderheid heeft geen context nodig; het wordt niet gefabriceerd in het hoofd, maar komt rechtstreeks uit het hart.