Mijn buurvrouw wil geen depressieve gedachten. Daar schrikt ze van.
Mijn vriendin wil geen gevoelens van eenzaamheid. Ze neemt het zichzelf kwalijk dat ze op haar 65e “nog steeds” wel eens terugvalt in de nare herinneringen uit haar jeugd.
Eén van mijn vrienden wil alle vermoeidheid uit zijn leven bannen. Hij wil altijd zoveel energie hebben dat hij alle plannen kan uitvoeren die zijn hoofd bedenkt. Dus spendeert hij heel veel tijd, geld en energie aan het bestrijden van zijn vermoeidheid.
Het lijkt logisch, die weerstand tegen alles wat negatief is. We hebben immers een plaatje in ons hoofd van hoe wij ons horen te voelen. Opgewekt, in verbinding met andere mensen, energiek… Jij hebt daar ongetwijfeld je eigen invulling van.
Persoonlijk heb ik moeite met het feit dat ik al bijna 27 jaar lichamelijke pijn heb. Dat wil ik heel graag anders. Daar denk ik vaak over na. Daarover kan ik mutsen en mopperen, maar…
Steeds meer ga ik zien dat die weerstand niet helpt. Die weerstand zorgt voor focus op wat ik juist niet wil. Al (of in elk geval heel veel) mijn gedachten gaan over dat ene dat ik weg wil hebben. “Wat je aandacht geeft, groeit” heb ik in het verleden vaak gehoord. Misschien is dit een mooie les in accepteren wat er is. Zonder oordeel, zonder angst, zonder schuldgevoel.
Gewoon zijn met wat er is. Simpel. Scheelt een hoop onnodige mentale energie.