Momenteel zit ik niet in het moment. Ik zit in het verleden. Ik weet dat ik daar zit en het lukt me niet om eruit te komen. Ik voel heus wel de bureaustoel onder mijn kont, ik proef thee, ik hoor de radio. Maar toch voel ik alleen maar verdriet om alles wat er toen was en nooit meer terugkomt.

Mijn hondje komt niet meer tot leven.

Mijn relatie wordt nooit meer zoals ‘ie was.

Die vriendschap komt nooit meer tot leven.

En voor ik het weet schiet ik met een rotgang in de toekomst. Waar ook al zoveel ‘niets’ en ‘nooits’ en ellende zijn.

Ik zal nooit moeder worden.

Ik zal eenzaam en alleen sterven.

Mijn andere honden blijven ook niet leven.

Jeetje, wat voel ik me nu Kilo Utrecht Tango… Ik lijk er momenteel een enorme voorkeur aan te geven in ‘toen’ te zitten met mijn gedachten of naar de toekomst af te reizen. Ik weet wel dat dat doelloos is, dat dat slechts mijn gedachten zijn en dat mijn emoties een heel realistische film maken van al mijn hersenspinsels. Met verdriet om wat was en verdriet om wat nog komt of nooit meer komt.

Ik weet dat ik het mezelf moeilijk maak maar die films lijken zo écht, dat ik me nauwelijks kan terugvoeren naar het nu.

Op mijn bureaustoel, achter de laptop, met een kop thee, prachtige wolkenvelden, een goed nummer op mijn favoriete zender, een omhoog-in-mijn-benen-klimmende pup en hé: ik zie het weer. Het enige wat er is, is NU.