Ik kan heel lelijke dingen denken. Lang dacht ik dat dat niet mocht. Ik had een hele interne gedachtenpolitie in dienst om hier snel korte metten mee te maken. Dat hielp natuurlijk niet, die gedachten bleven komen.

Sterker nog; sommige gedachten voerde ik uit! De automobilist verrot schelden die mij bijna van mijn sokken reed. En wel zodanige scheldwoorden gebruiken dat de man uitstapte en ik gelukkig bijtijds weg kon fietsen. Ik kreeg namelijk veel gedachten bij zijn uiterlijk ;-).

“Foei!” zei ik tegen mezelf na dit incident. Een beetje terecht; ik woon in Rotterdam en je weet immers nooit wat iemand in zijn handschoenvakje in de auto heeft liggen. Maar ook foei omdat ik eigenlijk vind dat dat je niet moet schelden en zeker niet met de woorden die ik dan gebruik. Als je mij op dat moment hoort, verwacht je niet dat ik door een ABN-sprekende moeder ben opgevoed. (Je ziet wel die Siciliaanse kant van mijn vader dan duidelijker ;-)).

Interessant wat hier gebeurt vind je niet? Ik zet het even onder elkaar:

1. Ik heb lelijke gedachten over een automobilist.
2. Ik scheld hem uit voor rotte vis en erger.
3. Ik denk: pas op, deze man wil je misschien neerschieten.
4. Waarop ik vind dat ik niet zoveel vooroordelen moet hebben.
5. Vervolgens vind ik dat niet zo erg had moeten schelden, foei, dat hoort niet!
6. En dus bedenk ik dat ik voortaan me natuurlijk niet van mijn sokken hoef te laten rijden, maar niet zo moet schelden.
7. En ik mag natuurlijk er al helemaal niet zoveel gedachten over hebben!

Ik heb gedachten over mijn gedachten – zie je het hierboven? Hoe druk kan een mens het krijgen met één enkel verkeersincidentje… Ik heb gedachten en vervolgens vind ik dat ik die niet hoor te hebben. Gedachtenpolitie in actie. En daarna, – werkelijk! – bedenk ik  dat ik, omdat ik al een tijdje zie hoe het werkt mijn gedachten, niet al die gedachten moet hebben! Oei… wat ben ik moe!

Ook gedachten over gedachten zijn maar gedachten. En daar mag ik natuurlijk ook nóg een keer over nadenken maar dat hoeft niet. Mag wel ;-).