Ze heeft iets heftigs meegemaakt, dat zal iedereen die het verhaal kent bevestigen. Het was iets wat je niemand toewenst. Je zou willen dat er überhaupt nooit zulke dingen met mensen zouden gebeuren.
Maar inmiddels is ze doorgegaan met haar leven – het is al zo’n tijd geleden. Ze heeft sindsdien nieuwe ervaringen opgedaan, nieuwe mensen ontmoet en nieuwe plekken bezocht. Dat wat ze mee heeft gemaakt is definitief geen onderdeel meer van haar leven.
Toen het voorbij was heeft ze er afstand van kunnen nemen. Het heeft een plek gekregen. Soms praat ze er nog over. En soms, heel soms, gebeurt er iets wat haar eraan doet terugdenken. Waardoor ze weer even in die situatie zit. Daar blijft het echter bij.
Natuurlijk zal het altijd onderdeel van haar verleden zijn, iets wat haar heeft gemaakt tot wie ze is, maar op haar dagelijks leven heeft het geen invloed meer. Het is een herinnering, niets meer.
Er zijn mensen die over haar verhaal zeggen: “de pijn komt nog wel”. Dat zul je zien, echt waar. Ze is in shock. Ze heeft nog geen tijd gehad om het te verwerken. Dat ze zich nu normaal gedraagt is een overlevingsmechanisme, maar op enig moment moet dat stoppen. Dan moet ze de pijn voelen. Anders breekt het haar op.
Maar is dat wel zo? Moet je instorten om iets verwerkt te kunnen hebben? Ziet een verwerkingsproces er altijd hetzelfde uit? Moet je opbranden om uit de as te kunnen herrijzen? Zelf denk ik van niet. Ik denk dat alle verwerkingsprocessen anders zijn. Niemand ervaart precies hetzelfde. En niemand gaat hetzelfde om met een bepaalde situatie. Er zullen altijd dingen zijn die je anders doet, want iedereen zit anders in elkaar. Iedereen denkt anders.
Zij heeft blijkbaar geen gedachten meer over dat aspect van haar verleden. In ieder geval niet zulke heftige gedachten dat er ergens om een hoekje nog pijn voor haar op de loer ligt. Wie zijn wij dan – als buitenwereld – om over haar gemoedstoestand te oordelen? Misschien zou het beter zijn als we haar als voorbeeld namen voor hoe het ook kan. Ons realiseren dat onze ervaringen niet bepalen hoe succesvol en gelukkig we zijn. Weten dat het onze gedachten zijn en dat we dus op ieder moment een andere ervaring kunnen hebben. Een fijnere, meer zonnige ervaring. De pijn komt niet meer.
Zij is vrij. Nu wij nog.