Opmerkelijk, hoe bang we soms kunnen zijn om onze onzekere, angstige, stressvolle, persoonlijke gedachten los te laten cq. niet langer te geloven. Hoe bang we zijn dat er dan van alles misgaat. Of dat we ons bed niet meer uitkomen als we niet meer gedreven worden door ‘ik moet toch….’, ofwel angst. Opmerkelijk hoe zelden we durven het NIET te weten. Niet alles op een (fictief) rijtje en onder (schijnbare) controle te hebben.
Terwijl daar, achter de onzekere, angstige, stressvolle, persoonlijke gedachten, juist al het weten ligt. In je hart, als je het zo zou willen zien. In een groter weten, als je dat een fijner idee vindt. In de oneindige intelligentie van Mind, als die term je voorkeur heeft. En ik herinner me hoe ik zelf dacht (en nog wel eens denk): ‘hoe dan?’ ‘Hoe krijg ik daar toegang toe? En hoe weet ik of ik dit verzin vanuit angst, vanuit vermeende beperktheid en zelfopgelegde stress of dat dit de ‘juiste’ beslissing is?’
Wat ik over het hoofd zag, is dat er niets te doen valt. Simpelweg omdat dat weten jouw basis is. Je natuurlijke staat van zijn. Altijd toegankelijk, dwars door het persoonlijke denken heen. Altijd hoorbaar, onder de herrie van de angstige projecties. Altijd zichtbaar, hier en nu. Altijd voelbaar ook, als rust, balans en geluk. En van daaruit beweeg je op een natuurlijke manier. Heb je de stap al gezet vóór je hoofd zich ermee bemoeit. Is de keuze al gevallen vóór alle mogelijke consequenties in kaart zijn gebracht (dat is toch onmogelijk).
Opmerkelijk, hoe effectief we dan zijn. Hoe makkelijk leven wordt.
